Po co nam emocje?

Emocje nieprzypadkowo towarzyszą nam przez całe życie. Ich obecność jest dla nas jawnym sygnałem tego, jak odczytujemy otaczający świat. Mogą sygnalizować zbliżające się niebezpieczeństwo, motywować do walki, powodować wycofanie z relacji, zacieśniać więzi. Emocje zmuszają do spojrzenia w głąb, do zatrzymania się na chwilę nad podejmowanymi decyzjami, czasem powodują diametralną zmianę stanowiska. Mogą stymulować rozwój, motywować do działania lub wręcz przeciwnie powodować, że zamykamy się w błędnym kole, uciekamy, wycofujemy się.

Negatywne, pozytywne – wszystkie moje

Bardzo ważnym z poznawczego punktu widzenia jest, aby przyglądać się z równym zainteresowaniem emocjom pozytywnym i negatywnym. Oswajać i przyjmować nie tylko te, których pojawienie wiąże się z doznawaniem przyjemności, ale też uznawać za wartość smutek, złość, żal. One należą do świata przeżyć tak samo jak te, których oczekujemy i pożądamy. Mało z tego, one dużo wnoszą do wiedzy o tym, jak reagujemy na docierające do nas bodźce. Gdy pojawiają się w nas warto na chwilę przystanąć i zadać sobie kilka ważnych pytań: „skąd u mnie pojawia się złość?”, „skąd u mnie rozgoryczenie”, „czy w tej sytuacji mogę postąpić inaczej i gdzie mnie to zaprowadzi?”. Warto pamiętać, że często ulegamy złudzeniom, a gdy uciekamy od emocji, stajemy się paradoksalnie ich więźniami.

Jak kierować emocjami?

Warto sobie uświadomić, że to nie emocje wybierają nas, lecz my wybieramy emocje; tzn. od nas i naszych indywidualnych doświadczeń zależy, jak reagujemy w danym momencie. Początek kontroli zaczyna się w momencie przyjęcia emocji, zaakceptowania i przyznania się do tego, że jej doświadczamy. Następnie trzeba uwolnić się od osądu emocji, karcenia za to, że się w nas pojawiają (przecież sama emocja jeszcze nie decyduje o tym, jacy jesteśmy). Kolejnym etapem jest jej uzewnętrznienie (tłumienie emocji działa destrukcyjnie) – emocje można uwalniać podczas rozmowy z kimś bliskim, podczas fizycznej aktywności, modlitwy, a nawet przez krzyk.