Czy żałobę należy leczyć?

Przeżycia z okresu żałoby uważa się za naturalną reakcję na stratę, a więc nie jest tu konieczna interwencja lekarza. Po pewnym czasie objawy same ustępują. Jeśli doświadczenie śmierci było szczególnie traumatyzujące (czyli przewyższające zdolności radzenia sobie; np. śmierć była nagła, samobójcza, nastąpiła w momencie konfliktu, bądź straty doświadczyło dziecko), ogromną rolę w stopniowym wychodzeniu z tego etapu ma zaangażowanie najbliższego otoczenia. Czasem pomocne okazuje się także wsparcie psychologa (można skorzystać z tzw. interwencji w kryzysie).

To co możemy uczynić dla osoby pogrążonej w smutku, nie wymaga fachowej wiedzy, a jedynie odrobiny czasu i zrozumienia. Warto prowadzić z nią rozmowy, podczas których uzewnętrzni swoje uczucia, powróci do miłych wspomnień, okaże złość lub wybuchnie płaczem (należy dzielić się emocjami, stwarzać atmosferę, w której zostaną one nazwane). Nawet jeśli nasza interwencja będzie polegała tylko na uważnym słuchaniu i okazywaniu wsparcia, jest to ogromna ulga psychiczna.

Objawy alarmujące – czyli o przedłużającej się żałobie...

W szczególnych przypadkach proces żałoby może przeistoczyć się w zaburzenie depresyjne. Istnieje takie zagrożenie w przypadku osób, u których występują obciążające dodatkowe okoliczności np.: wcześniejsze problemy psychiczne (szczególnie przebycie ciężkiego epizodu depresji oraz zaburzenia osobowości), współistniejące przewlekłe schorzenia, trudna sytuacja materialna, brak wsparcia społecznego (osamotnienie).

Objawy alarmujące, na które powinniśmy zwrócić w takim wypadku uwagę to: silne utożsamianie się ze zmarłym, myśli samobójcze (chęć połączenia się z utraconą osobą), niska samoocena („jestem złym człowiekiem”, „nie zdołam poradzić sobie ze wszystkim”), duże poczucie winy, irytujące otoczenie zachowania, uczucie smutku, które nie ustępuje mimo upływu czasu. Jeśli zauważymy takie symptomy, powinniśmy starać się zmotywować osobę do wizyty u specjalisty (psychoterapeuty, lekarza psychiatry). Być może zaistniała konieczność włączenia leczenia.