Na odsiecz opiekunowi...

Opieka nad pacjentem stopniowo tracącym funkcje poznawcze jest zadaniem wyczerpującym fizyczne i psychiczne zasoby opiekuna. Wymaga od niego nie lada wyrzeczeń i cierpliwego znoszenia różnych uciążliwości. Pielęgnacja i nadzór pochłaniają czas oraz wymagają osobistych poświęceń, a zmiany w zachowaniu pacjenta stają się źródłem irytacji, pomieszanej z poczuciem winy. Dlatego opiekunowie powinni być objęci wsparciem tak pozostałych członków rodziny, jak i odpowiednich instytucji (należy do nich np. Fundacja Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera oraz Polska Fundacja Alzheimerowska). Należy pamiętać o ich prawie do realizacji własnych planów oraz odpoczynku od pełnionych funkcji. Oto kilka cennych rad umożliwiających odciążenie od nadmiaru obowiązków:

• pacjentów warto angażować do różnych zdań, dzięki czemu ich uwaga będzie mniej skoncentrowana na osobie opiekuna, a ten będzie mógł odpocząć;
• ważnym jest utrzymywanie pozytywnych relacji w rodzinie, tak aby różne osoby angażowały się do opieki nad pacjentem;
• należy dać sobie prawo do emocji takich jak: złość, irytacja, gniew czy smutek. Warto o nich rozmawiać z zaprzyjaźnioną osobą bądź terapeutą;
• od wczesnych etapów choroby pacjent powinien być objęty opieką ośrodka zajmującego się terapią choroby Alzheimera. Służą temu dzienne oddziały psychiatryczne i poradnie, dzięki którym leczenie będzie odpowiednio nadzorowane, a opiekunowie uzyskają potrzebną wiedzę i wsparcie;
• pacjenci w stadium zaawansowanym choroby wymagają opieki wielopoziomowej, adresy dostępnych placówek oraz zespołów opieki domowej można znaleźć na stronie: www.alzheimer.pl/pl27

Choroba Alzheimera odbiera wszystko to, co stanowi o tożsamości człowieka, czyniąc go niezdolnym do samodzielnej egzystencji. Jest procesem nieodwracalnym. Dotyka nie tylko pacjenta, ale także boleśnie doświadcza jego rodzinę.