Lęk, strach, niepokój to przeżycia pokrewne, które różni stopień natężenia i bodziec wywołujący. Zapewne nie ma człowieka, który nie doświadczył ich na własnej skórze. Wydają się być na stałe wpisane w obraz życia. Ich pojawienie się, stawia ciało i umysł w stan gotowości, są naturalną odpowiedzią na sytuacje zagrażające, wygasają zaś po ich ustąpieniu.

Zaburzenia lękowe stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów do gabinetów specjalistycznych. Są źródłem dotkliwych konsekwencji takich jak ograniczenie kontaktów towarzyskich, wycofanie z życia rodzinnego, porzucenie pracy, utrata związku itd. Ich przyczyny są złożone i w zasadzie u każdej osoby nieco inne. Terapia obejmuje zarówno psychoterapeutyczne oddziaływania jak i farmakoterapię.

Zaburzenia lękowe występują zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Obraz ich jednak różni się w poszczególnych grupach wiekowych. Poniżej zostaną omówione wybrane zagadnienia związane z zaburzeniami lękowymi.

Skąd ten problem, czyli o przyczynach zaburzeń lękowych

Lęk patologiczny ma złożony mechanizm powstania, w którym udział bierze wiele czynników. Do tych o udowodnionym wpływie należą: czynniki genetyczne (predyspozycja do lękowych zachowań wydaje się być dziedziczona z pokolenia na pokolenie, może być także przekazywana przez rodziców przez wdrukowanie), czynniki biochemiczne (w zaburzeniach lękowych najprawdopodobniej dochodzi do zaburzenia równowagi biochemicznej w mózgu czyli niedoboru lub nadmiaru neuroprzekaźników), czynniki psychiczne (np. szczególny typ osobowości; osobowość lękliwa – charakteryzuje ją niepewność, poczucie niższości, pragnienie akceptacji, trudności w budowaniu relacji społecznych, konflikty wewnętrzne), doświadczenia z przeszłości (traumatyzujące wydarzenia życiowe często poprzedzają wystąpienie zaburzeń lękowych, mogą to być: doświadczenie przemocy fizycznej lub psychicznej, udział w wypadku komunikacyjnym, bycie świadkiem śmierci kogoś bliskiego itd.).