Lęk separacyjny

Z lękiem separacyjnym mamy do czynienia wtedy, gdy dziecko wykazuje nadmierny do stopnia rozwoju lęk, w momencie opuszczenia domu lub w sytuacji rozstania z opiekunami, z którymi jest mocno związane (są to najczęściej rodzice biologiczni). Dziecko objawy lęku może prezentować już w momencie komunikowania, że zostanie samo lub pod opieką kogoś innego niż rodzice (np. babci, cioci, opiekunki z przedszkola).

Dzieci doświadczające lęku separacyjnego w momencie rozłąki zamartwiają się o bezpieczeństwo rodziców, boją się o ich zdrowie i życie, mają problemy z zasypianiem, pojawiają się u nich koszmary nocne oraz dolegliwości somatyczne (ból głowy, ból brzucha, brak apetytu, biegunka). Uważa się, że nadmierna troska i przywiązanie matki do dziecka, uniemożliwiające mu osiągnięcie samodzielności, mogą usposabiać do wystąpienia lęku separacyjnego. Jego wystąpienie może być poprzedzone stresującym wydarzeniem np.: śmiercią w rodzinie, ciężką chorobą któregoś z opiekunów, śmiercią ukochanego zwierzaka, pobytem w szpitalu.

Uwaga! Dzieci, których rodzice dbają o ich kontakt z innymi członkami rodziny oraz wspomagają nawiązywanie relacji rówieśniczych, łatwiej akceptują rozłąkę. W momencie rozstania dziecko powinno usłyszeć jasny komunikat o tym, kiedy rodzice wrócą (najlepiej jeśli wytłumaczy mu się to, kojarząc z jakimś stałym punktem dnia np. „tata i mama wrócą, gdy babcia skończy ci czytać bajkę przed snem”). Gdy jest niespokojne lub płacze, powinno się je przytulić, zapewnić, że jest bezpieczne i szybko pożegnać (przedłużanie pożegnania nasila reakcję lękową oraz utrudnia opiekunowi pozostającemu z dzieckiem późniejsze jego uspokojenie).