Choroby somatyczne oraz leki jako ważny czynnik wywołujący lęk

Warto pamiętać, że różnego typu schorzenia somatyczne mogą wiązać się z wystąpieniem lub nasileniem objawów lękowych. Do najczęstszych należą: schorzenia sercowo-naczyniowe (szczególnie arytmie, dusznica bolesna, zawał serca), choroby układu oddechowego (zwłaszcza te przebiegające z dusznością np. astma oskrzelowa, przewlekła obturacyjna choroba płuc), niedokrwistości (anemie), choroby nowotworowe (szczególnie jeśli nowotwór jest czynny hormonalnie), zaburzenia hormonalne (niedoczynność lub nadczynność tarczycy, przytarczyc lub przysadki) przewlekłe choroby układowe (toczeń rumieniowaty, reumatoidalne zapalenie stawów).

Leki przyjmowane z powodu choroby zasadniczej, mogą także powodować wystąpienie lęku jako objawu ubocznego. Do grupy tej należą: teofilina, leki antycholinergiczne, a także przy odstawieniu leki nasenne i uspakajające.

Do kogo zwrócić się o pomoc, jakie leczenie?

Lęki o niewielkim nasileniu pomoże kontrolować psycholog, a łagodne środki farmakologiczne przepisać może lekarz pierwszego kontaktu. Zaburzenia lękowe o dużym nasileniu oraz przewlekłym przebiegu powinny być leczone przez doświadczonego psychiatrę. W łagodzeniu objawów lękowych stosuje się farmakoterapię (inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, benzodiazepiny, inhibitory monoaminooksydazy, antagonistów receptorów beta-adrenergicznych). Psychoterapia zaś pomaga dotrzeć do źródła lęków, oswoić je, nazwać, zmienić utrwalone mechanizmy reagowania w stresujących sytuacjach.

Lęk przekraczający zdolności kompensacyjne człowieka staje się jego więzieniem, ogranicza aktywność we wszystkich obszarach, niesie cierpienie. Właściwie postawiona diagnoza i wdrożenie leczenia, umożliwiają uniknięcie niekorzystnych konsekwencji zaburzeń lękowych w przyszłości.