Lek to każda substancja, którą celowo wprowadza się do organizmu, aby wywołać konkretny efekt terapeutyczny. Efektem tym może być: zahamowanie postępów choroby, usunięcie danego objawu lub zupełne uwolnienie od schorzenia (wtedy mówimy o działaniu przyczynowym, czyli dotykającym istoty zaburzenia).

Leki psychotropowe stanowią często nieodłączną część terapii zaburzeń psychicznych. W zależności od stanu klinicznego pacjenta są stosowane doraźnie, bądź przewlekle (czyli przez wiele miesięcy bądź lat). Docelowym obszarem ich działania jest ośrodkowy układ nerwowy, ale niewątpliwie wpływają także na pozostałe układy (np. sercowo-naczyniowy, moczowo-płciowy, pokarmowy itd.) oraz wchodzą w interakcje z innymi substancjami leczniczymi. Należy o tym zawsze pamiętać i ściśle stosować się do zaleceń lekarskich.

Za każdą przyjmowaną pigułką kryją się lęki i oczekiwania pacjenta oraz jego rodziny w stosunku do terapii. Mogą to być: pragnienie uwolnienia się od choroby, walka z urojeniami, chęć natychmiastowej zmiany, ale także obawa przed: uzależnieniem, przymusem przyjmowania leku, zmianami dokonywanymi przez lek, nieprzyjemnymi doznaniami, kosztami itd. Ważne jest aby pacjent oraz jego rodzina zdawali sobie sprawę z pewnych mechanizmów, niebezpieczeństw, ale i możliwości jakie niesie terapia tymi preparatami.

Z ręki do ręki

Lek jest jak ubranie szyte na miarę. To znaczy, że typ preparatu oraz dawka dobierane są dla konkretnego pacjenta (do jego obrazu chorobowego, nasilenia objawów, leków jakie równocześnie zażywa itd.). Dla przykładu w grupie leków przeciwdepresyjnych znajdują się zarówno inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, leki trójpierścieniowe i czteropierścieniowe oraz inhibitory oksydazy monoaminowej. Różnią się one znacznie mechanizmami działania, zakresami terapeutycznymi i wskazaniami do stosowania. Nie można sugerować się opinią znajomych, bądź efektem terapeutycznym jaki u nich wystąpił – na nasz organizm ten sam preparat może zadziałać zupełnie inaczej!