Problem zachowań samobójczych wśród dzieci i młodzieży jest terenem dynamicznych badań psychiatrów wieku rozwojowego. Wciąż wiele jego aspektów czeka na opracowanie.

Środowisko rodzinne i rówieśnicze uważane jest za najistotniejszy obszar profilaktyki zapobiegania samobójstwom w tych grupach. To właśnie rodzice i opiekunowie dzieci mogą rozpoznać wczesne symptomy zamiarów samobójczych i zapobiec ich groźnym konsekwencjom.

Zachowania samobójcze obejmują: samobójstwo dokonane (kończące się śmiercią), ale także: deklaracje (np. "chcę się zabić", "skończę ze sobą"), myśli samobójcze (np. przeświadczenie, że jest się źródłem problemów, a śmierć będzie ich rozwiązaniem), próby samobójcze (podejmowanie działań które zmierzają do śmierci). Okazuje się, że zachowania samobójcze u dzieci przed okresem dojrzewania są rzadkie (ale możliwe). Znamiennie natomiast wzrastają wraz z wiekiem, osiągając szczyt między 16 a 18 rokiem życia dla prób samobójczych, oraz między 19 a 23 dla samobójstw dokonanych.

Istnieje wiele czynników, które zwiększają ryzyko samobójstwa. Są one specyficzne dla poszczególnych grup wiekowych. I tak, u dzieci młodszych obserwuje się związek z niekorzystną sytuacją w rodzinie, deficytami emocjonalnymi w pierwszych latach życia, bądź porzuceniem; u młodzieży zaś szczególną rolę odgrywa środowisko rówieśnicze – konflikty, odrzucenie, niewystarczające wsparcie, nałogi itd.