"W naszych rękach ich dobro" – czyli jak zapobiegać samobójstwom wśród dzieci i młodzieży

Program przeciwdziałania samobójstwom powinien zakładać zintegrowaną współpracę kilku środowisk. Oznaczałoby to współdziałanie rodziców, pedagogów, lekarzy rodzinnych oraz psychiatrów i psychologów, w celu zapewnienia ciągłej i kompletnej opieki nad zagrożonym dzieckiem.

W środowisku rodzinnym optymalnym byłoby: poprawienie komunikacji między rodzicami i dziećmi, wypracowanie skutecznych metod niesienia wsparcia i radzenia sobie z problemami (w tym również interwencji opieki społecznej lub psychologicznej jeśli zaistnieje konieczność), przeciwdziałanie ubóstwu, przemocy (grupy wsparcia, telefoniczne linie zaufania), sieroctwu, poprawianie świadomości rodziców na temat istniejących zagrożeń.

W środowisku rówieśniczym należy dążyć do: eliminacji agresywnych zachowań, nałogów, problemów adaptacyjnych (szczególnie cenna może być pomoc psychologa szkolnego lub pedagoga) i edukacyjnych (dzieci bardzo mocno przeżywają niepowodzenia, szczególnie wtedy, gdy oczekiwania nie są dostosowane do ich możliwości).

Ogromną rolę w przeciwdziałaniu samobójstwom przypisuje się wczesnemu rozpoznawaniu i leczeniu zaburzeń psychicznych. Szybkie zgłoszenie się do specjalisty, farmakoterapia, psychoterapia, w szczególnych przypadkach hospitalizacja i następująca po niej ciągłość opieki psychologicznej, mogą uchronić dziecko przed aktem samobójczym.