Niepłodność czyli niemożność posiadania biologicznego potomstwa jest problemem wymagającym interdyscyplinarnego podejścia. Z każdym rokiem przybywa par, które mimo regularnego odbywania stosunków bez jakiegokolwiek zabezpieczenia, bezskutecznie oczekują przyjścia upragnionego dziecka.

Lista czynników powodujących niepłodność jest długa, w równym stopniu odnosi się do budowy i funkcjonowania organizmu partnerki jak i partnera. Część czynników (np. choroby zapalne narządów płciowych, zaburzenia hormonalne, wady anatomiczne itd.) po prawidłowym zdiagnozowaniu może zostać wyeliminowana, istnieją jednak przyczyny bezpłodności, których nie można określić. Dużą grupę stanowią pary, u których nie udało się wykryć medycznych przyczyn niepłodności i to te właśnie osoby najczęściej trafiają w akcie desperacji do gabinetów psychologicznych. Tymczasem sfera psychiczna okazuje się być niezwykle istotną już na początku starań o dziecko.

Niepłodność – co ze sobą niesie?

Jeśli popatrzymy na fakt posiadania dziecka, jako na jedną z najważniejszych potrzeb człowieka, umotywowaną biologicznie, psychicznie, społecznie i kulturowo, to rysuje się pełny obraz "dramatu" niespełnionych rodziców. Kolejne miesiące starań, uciążliwych badań, zwierzeń z intymnych aspektów życia, a następnie podejmowanie usilnych starań o rodzicielstwo – to wszystko wiąże się z dużym poziomem stresu. Osoby w związku (każda na swój unikalny sposób) przeżywają momenty krytyczne, nierzadko potęgowane przez presję społeczną („bo to już najwyższa pora”, „bo za rok lub dwa będzie zbyt późno”, „a co to za rodzina bez dzieci”). Narastające z czasem oczekiwania (zarówno płynące ze strony otoczenia, jak i podyktowane pragnieniem spełnienia się w tej roli) oraz postawa skupiona na osiągnięciu celu, jakim staje się dziecko, mogą przyczynić się do dyskomfortu psychicznego u partnerów. U kobiet może pojawić się lęk, zaburzenia emocji, obniżone poczucie wartości, połączone z przeświadczeniem bycia „niepełną” kobietą, zaburzenia snu i odżywiania, a nawet myśli samobójcze. Mężczyźni zazwyczaj czują się winni zaistniałej sytuacji, odbierają ją jako brak możliwości realizacji, zamykają się w sobie z poczuciem bezradności.

Zachwianiu ulegają nie tylko integralność psychiczna każdego z partnerów, ale także podstawy związku. Osoby wprawdzie scala wspólne dążenie do celu, lecz zatracają się dla siebie nawzajem. Sfera intymności zostaje podporządkowana działaniom prokreacyjnym, emocje (szczególnie te bolesne) zepchnięte do wewnątrz, a rozmowy przeradzają się w suchą wymianę informacji. Oczywiście jest to sprawa bardzo indywidualna, jak ludzie podchodzą do kwestii niepłodności, lecz prawie zawsze niesie ona dla nich dużą stratę.