Psycholog... czy warto?

Zważywszy na wyżej wymienione niekorzystne aspekty niepłodności, fachowa pomoc ze strony psychoterapeuty wydaje się być pożądaną. A jednak tylko nieliczne pary decydują się na spotkanie w gabinecie. Być może odpowiada za to, wciąż mocno zakorzeniony stereotyp roli psychologa, jako tego, który zajmuje się osobami zaburzonymi, nieporadnymi, ludźmi z defektem. A może przeważa wstyd i przeświadczenie, że o takich „tematach” nie rozmawia się poza związkiem. Tymczasem wsparcie psychologiczne daje możliwość popatrzenia z odmiennej perspektywy na nienazwane emocje, skrywane pragnienia, lęki, nierozwiązane konflikty. Nierzadko usprawnia komunikację między partnerami, nadwątloną licznymi niepowodzeniami oraz umożliwia aktywne szukanie alternatywnych rozwiązań. Pozwala przetrwać kryzys, który w pewnym momencie musi nadejść.

Nad czym można pracować w terapii?

Terapia jest drogą wyjścia z etapu zawieszenia w związku (polegającym na ufiksowania na myśli o dziecku, jako celu samym w sobie – co zresztą w ogóle poczęciu nie sprzyja), a tym samym umożliwia odbarczenie ogromnego stresu. Zmierza także do nazwania emocji, szczególnie tych trudnych, do których partnerzy nie dają sobie prawa. Nagle okazuje się, że oboje kipią od frustracji, lęku o przyszłość, pełni są żalu i poczucia niespełnienia. Psychoterapeuta pomaga im stworzyć przestrzeń dialogu, w której bez wstydu czy poczucia winy będą mogli opowiadać o swoich uczuciach. W psychoterapii możliwa jest także praca nad redukcją napięcia między kolejnymi zabiegami i badaniami, które u par długo starających się o potomka, staje się często trudne do zniesienia. Wraz ze specjalistą, partnerzy mogą szukać w sobie punktów oparcia, wiary w to, że ich związek oraz oni sami są wartościowi, a rodzicielstwo może realizować się także w innym niż biologiczny wymiarze.