Terapia psychodynamiczna

Terapia psychodynamiczna podobnie jak opisane powyżej techniki, opiera się na dokonaniach Freuda, ale jest rozszerzona o prace jego następców: Junga, Adlera, Klein. Terapeuci posługujący się tą metodą pracy z pacjentem, zakładają, że każdy objaw ma kilka przyczyn, zaś model psychoterapii dobierany jest do diagnozy. Diagnozę terapeuta z pacjentem ustalają w ciągłym procesie obejmującym całą relację terapeutyczną. Terapia w zależności od postępów może trwać od kilkudziesięciu tygodni do kilku lat. Narzędziem psychoterapii psychodynamicznej jest rozmowa.

Jedną z form psychoterapii psychodynamicznej jest terapia przez zabawę stworzona w oparciu o dokonania Anny Freud i Melanie Klein. Terapeuta wykorzystuje zabawę do komunikacji z dzieckiem, podczas której ujawniane są uczucia, fantazje i konflikty dziecięce. Maluch otrzymuje lalki, klocki, zwierzątka i przybory do rysowania i za ich pomocą buduje wyobrażenie relacji między sobą i światem. Materiał ten następnie zostaje poddany analizie, a dzięki przeniesieniu i interpretacjom możliwe jest przepracowanie wczesnodziecięcych doświadczeń.

Terapia behawioralna

Terapia behawioralna powstała w oparciu o naukowe doniesienia dotyczące procesów uczenia. Zakłada ona, że u podstawy zaburzeń psychicznych leżą nieprawidłowe modele zachowań, jakie nabywamy w życiowym doświadczeniu. Techniki używane w terapiach behawioralnych opierają się na warunkowaniu klasycznym* i sprawczym – są to: systematyczne odwrażliwianie (wykorzystuje się tu kojarzenie niepożądanych reakcji np. lęku z reakcjami pozytywnymi np. relaksacją), terapia awersyjna (polega na kojarzeniu szkodliwych zachowań z silnie nieprzyjemnymi impulsami np. nieprzyjemna reakcja esperalu po tym jak alkoholik sięga po kieliszek), terapia ekspozycyjna (polega na stopniowym lub gwałtownym konfrontowaniu pacjenta ze źródłem jego niepożądanych reakcji, aż do ich wygaśnięcia) oraz warunkowanie pozytywne (w tej metodzie nagradza się pozytywne zachowania, powodując ich wzmocnienie, tak aby wyparły zachowania niepożądane).

Terapia behawioralna zaczyna się zawsze od zdefiniowania problemu, a następnie poddania go dogłębnej analizie i określenia celu końcowego (np. poziomu redukcji lęku jaki pacjent chciałby osiągnąć, poziomu kontroli nad niekorzystnymi nawykami itd.). Proces realizowany jest za pomocą małych kroków, a umiejętności nabywane stopniowo od podstawowych do bardziej złożonych.

Ta forma terapii znalazła zastosowanie w leczeniu zaburzeń lękowych, zaburzeń rozwojowych (np. autystycznych), zespołu stresu pourazowego, problemów małżeńskich, moczenia nocnego, zachowań opozycyjnych dzieci i młodzieży. W zależności od natury zaburzenia może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.