Terapie humanistyczne

Terapie humanistyczne to grupa oddziaływań psychoterapeutycznych, które mimo odmienności metod jakimi operują, łączy wspólne przeświadczenie, że zaburzenia psychiczne powstają na skutek blokowania potencjału rozwojowego jednostki. Usunięcie blokad na drodze rozwoju osobistego oraz dogłębne poznanie prawdziwego ja to arbitralne cele terapii spod tego nurtu. W obszarze tym mieszczą się: terapia skoncentrowana na osobie (jej celem jest osobisty rozwój pacjenta poprzez akceptującą i pełną zaufania relację z terapeutą), terapia Gestalt (jej celem jest zwiększenie świadomości "ja", scalenie umysłu i ciała), podejście egzystencjalne.

Podstawowym narzędziem jest klaryfikacja (czyli wyłapywanie uczuć z wypowiedzi pacjenta, nadawanie im bardziej zrozumiałego kształtu i uwypuklanie tak, aby się dla niego odsłoniły), a relacja skupiona jest na teraźniejszości. Ta forma terapii znalazła zastosowanie w leczeniu zaburzeń emocjonalnych oraz w budowaniu potencjału osobistego jednostki.

*przeniesienie – polega na rzutowaniu przez pacjenta na osobę z teraźniejszej relacji (czyli podczas psychoterapii na terapeutę) uczuć i postaw jakie żywił do osób z przeszłości (ważnych obiektów z życia, głównie rodziców).

*warunkowanie klasyczne – polega na kojarzeniu bodźców. Dotąd neutralny bodziec (czyli taki, który nie wywołuje reakcji) wzmocniony przez bodziec bezwarunkowy, staje się bodźcem warunkowym, a reakcje przez niego wywoływane, z czasem utrwalają się. Klasycznym tego przykładem jest pawłowowski eksperyment z karmieniem psów i dzwonkiem.