Osobowość borderline częściej występuje u kobiet. Z zaburzeniem tym w około 80% przypadków współistnieją inne problemy natury psychicznej: uzależnienia, depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne.

Osobowość z pogranicza ma podłoże wieloczynnikowe. Poza czynnikami genetycznymi istotną rolę odgrywają oddziaływania środowiskowe: doświadczenie traumy w dzieciństwie, zaniedbania, odrzucenie w relacjach z bliskimi itd.

Rokowanie i leczenie osobowości borderline

Pacjenci z tym typem osobowości doświadczają wielu cierpień, zgłaszają uczucie dominującej pustki, mają trudności w kontaktach interpersonalnych, często zmieniają partnerów i miejsca pracy. Rokowanie co do skuteczności leczenia jest niepomyślne, terapia mozolna i długa. Trudności w postępach wynikają z wysokiego poziomu frustracji u tych pacjentów, za czym idzie częste zrywanie kontaktu z psychoterapeutą, bądź nie stosowanie się do jego zaleceń: odrzucanie leków, nieregularne wizyty itd.

W leczeniu stosuje się zarówno farmakoterapię jak i psychoterapię. W większości przypadków prowadzi się je w kontroli ambulatoryjnej, tylko szczególne sytuacje wymagają pobytu na oddziale szpitalnym (np. próby samobójcze, samouszkodzenia, psychozy, uzależnienia).

Farmakoterapia jest dostosowana do charakteru dominujących objawów (np. jeśli dominują symptomy depresji, włącza się leki przeciwdepresyjne: głównie SSRI-inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny np. sertralinę) lub normotymiczne (np. węglan litu), jeśli choroba przyjmuje oblicze psychotyczne, koniecznym jest zastosowanie leków przeciwpsychotycznych (np. olanzapiny). Leki łagodzą objawy i poprawiają współpracę, natomiast największy nacisk w leczeniu stawia się na relację psychoterapeutyczną. Spośród różnych modeli psychoterapeutycznych w leczeniu osobowości z pogranicza szczególne miejsce zajmują: dialektyczna terapia behawioralna oraz terapia zogniskowana na przeniesieniu. Na kolejnych etapach procesu pacjenci uczą się metod redukcji napięcia, następnie pracują nad modyfikacją zachowań np. w relacjach międzyludzkich oraz ujawnianiem i nazywaniem emocji.