Przemoc wobec dzieci jest problemem niezwykle istotnym, tak z punktu widzenia prawnego, medycznego, psychologicznego jak i społecznego. Konsekwencje jakie ze sobą niesie, odciskają się nie tylko w teraźniejszości, ale rzutują też na przyszłość. Rany fizyczne goją się szybko, ale rany psychiczne pozostają na całe życie.

Wedle różnych źródeł od 60 do 70% dzieci z populacji polskiej choć raz w życiu otrzymało łagodnego klapsa, a 1/3 z tej grupy doświadczyła także bicia pasem. Wymiar przemocy psychicznej jest zapewne o wiele większy. Zjawisko przemocy jest tym bardziej zastanawiające, jeśli popatrzymy na deklaracje społeczeństwa. Około 50% ludzi dorosłych opowiada się zdecydowanie za prawnym karaniem wszelkich form przemocy.

Czym jest przemoc?

Pod zjawiskiem przemocy kryją się umyślne i nieumyślne działania ludzi dorosłych (np.: rodziców, a także osób pracujących w różnych instytucjach), które odbijają się w sposób zdecydowanie niekorzystny na fizycznym, psychicznym lub społecznym funkcjonowaniu dziecka. Przemoc może przyjmować różnorodne oblicza: od bicia, przez wykorzystywanie seksualne, po zaniedbania emocjonalnie włącznie.

Przemoc fizyczna to naruszenie integralności cielesnej, lub narażenie na utratę zdrowia, bądź życia. Może do niej dochodzić w różnych okolicznościach: w domu rodzinnym, w środowisku rówieśniczym, w instytucjach, z którymi dziecko ma kontakt (szpitale, żłobki, przedszkola, szkoły), a także w przypadkowych miejscach (np. na ulicy, w parku). Przyjmuje formy: dawania klapsów, bicia przedmiotami (np. paskiem, sznurkiem), popychania, potrząsania, ciągnięcia za uszy, przyduszania, zrzucania z krzesła, łóżeczka itp.

Przemoc psychiczna (emocjonalna) obejmuje wszystkie sytuacje, w których dziecko doświadcza poniżenia, wstydu, bądź strachu połączonego z bezradnością. Może manifestować się przez zastraszanie, wyzywanie, oskarżanie, drwiny, umyślne wywoływanie w dziecku poczucia bezwartościowości, nakładanie obowiązków i wymagań ponad siły i możliwości, dewaluowanie osiągnięć, wyśmiewanie.