Ma w przeważającej liczbie przypadków charakter przewlekły, z okresami remisji (kiedy objawów choroby się nie obserwuje, lub zaznaczają się w niewielkim stopniu) i zaostrzeń (ponownym ujawnieniem się bogatych symptomów).
Leczenie schizofrenii podobnie jak sama choroba jest długotrwałe i mozolne. Wymaga współpracy różnych specjalistów – zarówno lekarzy z oddziałów szpitalnych, z ambulatoriów, psychologów, internistów oraz co ważne czynnego udziału pozostałych członków rodziny.
W leczeniu stosuje się farmakoterapię (czyli leki) oraz psychoterapię – najlepsze efekty osiągając przez łączenie obu tych technik.
Diagnoza i pierwszy etap leczenia
Diagnozę stawia się na podstawie dokładnego wywiadu (także informacji uzyskanych od członków rodziny) oraz badania klinicznego (obejmującego ocenę funkcji psychicznych, zachowania, wyglądu itd.). Nie ma żadnych badań laboratoryjnych (nie da się zbadać jakiejś konkretnej substancji we krwi, która wskazywałaby na to zaburzenie), ani obrazowych potwierdzających to rozpoznanie (choć wykonuje się je w celu wykluczenia innych schorzeń dających podobne objawy – np. guzów mózgu, działania narkotyku, zaburzeń elektrolitowych – czyli wahań stężeń jonów we krwi: magnezu, potasu, sodu). Z pewnością diagnozy takiej nie da się postawić podczas jednej wizyty u psychiatry. Potrzebny jest długi okres obserwacji, niejednokrotnie podczas pobytu na oddziałach klinicznych, gdzie ustala się leczenie i stabilizowany jest stan pacjenta.
Po ocenie klinicznej pacjenta (ocenia się charakter objawów, stopień ich nasilenia, współtowarzyszenie innych schorzeń itd.) ustala się odpowiednią dawkę i rodzaj leku. Zazwyczaj dawkę terapeutyczną (czyli dawkę przy której obserwuje się ustępowanie objawów) wprowadza się stopniowo w ciągu pierwszego tygodnia, wtedy obserwuje się też reakcje organizmu na dany specyfik oraz ewentualne efekty uboczne. Jeśli odpowiedź na leczenie wg lekarza jest satysfakcjonująca prowadzi się je dalej tym samym specyfikiem, co kilka tygodni monitorując efekty terapii. Przynajmniej 12 tygodni musi minąć, aby uzyskać ustępowanie kolejno: zaburzeń psychomotorycznych, zaburzeń snu, omamów, urojeń, wreszcie apatii (zniechęcenia), wycofania itd. Jest to tak zwany początkowy etap leczenia, po którym następuje leczenie podtrzymujące (trwać ono może zależnie od przebiegu choroby miesiącami lub latami).
Wszystkie artykuły w Serwisie DomenaZdrowia.pl mają wyłącznie cel edukacyjno-poznawczy i w żadnym wypadku zawarte w nich wskazania nie mogą zastąpić wizyty lekarskiej czy uznanej metody leczenia. W przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Administrator Serwisu nie ponosi żadnej odpowiedzialności z powodu wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego artykułu