Schizofrenia jest jednym z najcięższych zaburzeń psychicznych, którego rozpoznanie zawsze stawiane jest z niezwykłym namysłem i ostrożnością. Doświadczenie schizofrenii odciska trwałe piętno na pacjencie oraz jego rodzinie. Mimo upowszechnienia wiedzy medycznej, dostępności do wszelkich informacji z tego zakresu oraz większej świadomości społecznej w obszarze zdrowia i choroby, schizofrenia jest wciąż obarczona wieloma mitami.

Brak informacji z tego zakresu oraz niejednokrotnie mylne wyobrażenia na temat schizofrenii nie ułatwiają pacjentom oraz ich rodzinom i tak trudnej drogi ku wyzdrowieniu. A trzeba sobie uświadomić, że waga problemu jest duża – szacuje się bowiem, że w Polsce około 400 tysięcy ludzi żyje z takim rozpoznaniem.

Kogo dotyczy ten problem?

Ryzyko zachorowania na schizofrenię wynosi w populacji ogólnej 1%, co oznacza, że rozpoznaje się ją u jednej na sto osób. Dotyka przede wszystkim pacjentów w wieku między 15 a 35 rokiem życia (niezwykle rzadko przed 10 r.ż. – tzw. schizofrenia dziecięca jest odrębnie klasyfikowana; oraz po 40 r.ż.), z taką samą częstością kobiet i mężczyzn. Pojawia się we wszystkich warstwach społecznych, a także w różnych kręgach kulturowych. Kultura sama w sobie nie wpływa na częstość występowania, ale wyraźnie kształtuje obraz zaburzenia, np. w krajach rozwijających się dominują dobrze rokujące formy ostre schizofrenii (z bogatymi objawami wytwórczymi).

Co ciekawe potwierdzono pewien związek z sezonowością. Okazało się, że częściej na schizofrenię zapadają osoby urodzone w miesiącach od stycznia do kwietnia – na półkuli północnej oraz od lipca do września – na półkuli południowej.