„Choroba niejedno ma oblicze” czyli charakterystyka różnych typów schizofrenii
Nie zawsze da się jednoznacznie określić rodzaj schizofrenii. Czasem klasyczne typy nakładają się na siebie (np. pacjent jest pobudzony ruchowo i jednocześnie prezentuje systemy urojeniowe bądź stępienie emocjonalne) tworząc obraz pośredni. Mimo tego warto zapoznać się z charakterystyką podstawowych odmian tej choroby:
Schizofrenia prosta – pacjent dotknięty tą odmianą stopniowo popada w zobojętnienie, wykazuje obniżony nastrój, wzrastającą niechęć do działania. W kontakcie z nim wyczuwa się chłód emocjonalny (nie reaguje na smutne lub radosne wydarzenia z życia bliskich mu osób), natomiast skory jest do gwałtownych wybuchów złości i częstych irytacji o błahostki. Z biegiem czasu wycofuje się z kontaktów towarzyskich oraz popada w zaległości w pracy lub szkole – rzadko bowiem wykonuje swoje obowiązki z zaangażowaniem, często błądzi gdzieś myślami. Taki stan powolnego wycofywania się z wszelkich typów aktywności i zamykania w świecie wewnętrznych przeżyć powoduje, że bliscy odsuwają się od niego co dodatkowo nasila wyobcowanie. W szczególnych przypadkach schizofrenia prosta może ukrywać się pod postacią hipochondrycznych skarg, bądź pseudofilozoficznych rozważań (pacjent cały dzień spędza na bezproduktywnych rozmyślaniach o naturze świata, swojego życia, wydarzeniach z historii itd.).
Schizofrenia hebefreniczna – charakteryzuje się ciągłym stanem pobudzenia psychomotorycznego. Pacjent jest nadmiernie ruchliwy, niespokojny, wielomówny, zazwyczaj stroi sobie ze wszystkich i wszystkiego żarty, które z biegiem czasu stają się uciążliwe. Jego zachowanie jest niedostosowane do sytuacji – klasyczny przykład to „śmiech w czasie pogrzebu”, przez co zwraca ciągle uwagę otoczenia. Przypomina nakręconą sprężynową zabawkę, która za chwilę rozsypie się na kawałki. Stroi miny, gestykuluje, lecz za tą fasadą kryje się głęboki smutek i pustka. Komizm w jego zachowaniu nie wynika z radosnego odbierania rzeczywistości, ale całkowitego oderwania od niej.
Schizofrenia katatoniczna – na pierwszy plan w tej postaci wysuwają się zaburzenia ekspresji ruchowej - czyli nadmierne pobudzenie ruchowe bądź zahamowanie. Zaburzeniu mogą ulegać wszelkie rodzaje aktywności bądź poszczególne jej składowe np. tylko mimika (wyrazy twarzy), mowa, gestykulacja. Pacjent na przykład zamiera nagle w dziwacznej pozie na wiele godzin, dni, tygodni bądź przeciwnie miota się bezładnie (wymachuje rękoma, wykrzykuje niezrozumiałe dźwięki, pojedyncze niepowiązane w zdania słowa itd.). W skrajnych przypadkach zastyga w nadanej przez lekarza pozycji (tzw. „gibkość woskowa”), przestaje przyjmować płyny oraz pokarmy – zawsze wymaga wtedy pilnej hospitalizacji.
Wszystkie artykuły w Serwisie DomenaZdrowia.pl mają wyłącznie cel edukacyjno-poznawczy i w żadnym wypadku zawarte w nich wskazania nie mogą zastąpić wizyty lekarskiej czy uznanej metody leczenia. W przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Administrator Serwisu nie ponosi żadnej odpowiedzialności z powodu wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego artykułu