Pigułki czy rozmowa, czyli jak leczy się depresję w starszym wieku

Większość autorów opracowań dotyczących tego tematu za podstawę leczenia uznaje leki.
W grupie leków przeciwdepresyjnych znajdują się preparaty starej generacji (min. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne np. amitryptylina) oraz nowej o selektywnym działaniu (wpływają na konkretny receptor, min. SSRI - inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, np. sertralina). Dawkę i rodzaj leku dobiera lekarz, jest ona zawsze dostosowana indywidualnie. Przy wyborze leku decydują: nasilenie oraz charakter objawów, współistnienie innych schorzeń (np. chorób nerek, wątroby, serca), leki zażywane na stałe (szczególnie na nadciśnienie, arytmię, schorzenia wątroby) oraz możliwości pacjenta (np. czy będzie nadzorowany w przyjmowaniu leku, czy jest w stanie zakupić lek, czy istnieje ryzyko przedawkowania).

Dawka leku powinna być wprowadzana stopniowo, a czas leczenia wynosić przynajmniej 6 miesięcy. Pełne efekty działania większości leków pojawiają się po 4-6 tygodniach zażywania (pacjent powinien to wiedzieć, aby uniknąć rozczarowania terapią w pierwszych tygodniach).

Przy zażywaniu leków przez osoby starsze ważna są systematyczne wizyty u lekarza, oraz częste wykonywanie badań.

Alternatywą do stosowania farmakoterapii jest psychoterapia. Można ją stosować łącznie lub samodzielnie (raczej w postaciach łagodnych lub umiarkowanych). Dobre zastosowanie w tych przypadkach ma np. terapia behawioralno-poznawcza (oparta o zasadzę „dialogu sokratejskiego” w którym terapeuta stara się odkryć wyobrażenia i interpretacje stosowane przez pacjenta).