Stresor – to czynnik wyzwalający reakcję stresową.
Eustres – to stres „pozytywny”, mobilizujący do działania; reakcja budująca, rozwijająca nasz potencjał.
Distres – to stres „negatywny”, reakcja stresowa przykra, powodująca dyskomfort. Może być wynikiem działania urazu.
Trauma (uraz) – wiąże się naruszeniem integralności fizycznej, bądź z zagrożeniem życia (jest szczególnym typem stresora).
Stres urazowy – jest to odpowiedź na działanie urazu, naturalna reakcja organizmu.
Stres pourazowy – to przewlekająca się reakcja stresowa, obecna nawet po ustaniu urazu, wchodzi w skład zespołu stresu pourazowego.

Reakcja na traumatyczne (urazowe) zdarzenie jest zależna od wielu czynników. Wśród tych czynników wyróżnia się: czas trwania urazu, jego natężenie, fizyczne i psychiczne zasoby pacjenta doświadczającego traumy, jego pozycję społeczną, ekonomiczną oraz charakter wsparcia, na które może liczyć.

O różnych obliczach reakcji na ciężki stres

Do grona najczęstszych zaburzeń spowodowanych wystąpieniem ciężkiego stresu (distresu) należą: ostra reakcja na stres, zaburzenie stresowe pourazowe, trwała zmiana osobowości po traumie oraz depresja pourazowa. Wymienione zespoły różnią się rodzajem objawów i czasem trwania, ale wszystkie łączy to samo kryterium. Ich wystąpienie związanie jest z doświadczeniem sytuacji stresowej, znacznie przekraczającej granice wytrzymałości pacjenta.

Ostra reakcja na stres – zazwyczaj pojawia się tuż po (bądź do 4 tyg.) zadziałaniu czynnika stresowego (fizycznego lub psychicznego). Trwa od kilku godzin do 4 tygodni maksymalnie. Wywołać je mogą np. udział w wypadku komunikacyjnym, doświadczenie klęski żywiołowej (powodzie, trzęsienia ziemi), doświadczenie przemocy (napaść, rabunek). Objawia się:

• w pierwszym momencie: lękiem, oszołomieniem, trudnością w rozumieniu docierających bodźców (zaburzenia widzenia i słuchu), zaburzeniami orientacji, stępieniem emocji, bądź silnym wybuchem emocji z krzykiem i płaczem, przyspieszeniem akcji serca, drżeniem mięśniowym;
• po upływie czasu: bezładnym pobudzeniem, bezcelowymi ucieczkami, bądź osłupieniem, zahamowaniem psychoruchowym (zamarcie w bezruchu), zaburzeniem pamięci (najczęściej amnezja, czyli niepamięć dotycząca momentu zdarzenia).

Jego nasilenie oraz obraz zależy od cech osobowości danej osoby (w tym mechanizmów radzenia sobie ze stresem).