W naszym kręgu kulturowym alkohol jest najpowszechniejszą substancją psychoaktywną, której spożycie ma społeczne przyzwolenie. Działa w sposób hamujący na ośrodkowy układ nerwowy, w umiarkowanych ilościach powodując: rozluźnienie, odprężenie, senność, dodaje śmiałości i działa przeciwlękowo; często jest używany do rozładowywania napięcia i łagodzenia problemów.

Szacuje się, że ok. 90% ludzi w populacji polskiej miało kontakt z alkoholem, a u 1/3 osób z tej grupy, w wyniku nadmiernego spożywania alkoholu, pojawiły się poważne problemy zdrowotne. Coraz częściej po alkohol sięgają dzieci i młodzież. W ostatnich latach próg inicjacji alkoholowej znacznie się obniżył (do szpitali po upojeniu alkoholowym trafiają nawet 9-10 letni pacjenci). Patrząc z tej perspektywy, jest to obecnie jeden z najważniejszych obszarów profilaktyki i leczenia zdrowia psychicznego.

Alkohol – kilka informacji podstawowych

Alkohol jest substancją, która wchłania się dobrze z przewodu pokarmowego, po czym przenika do wszystkich tkanek ustroju. Po 5-10 minutach od momentu spożycia można go wykryć w badaniu krwi, zaś maksymalne stężenie osiąga w niej po 30-90 minutach. Wchłania się tym szybciej, im szybciej był spożywany, im większa była jego procentowość oraz im mniej pokarmów osoba przyjmowała równocześnie. Alkohol eliminowany jest w dużej mierze przy udziale enzymów wątrobowych (tą drogą usuwane jest ok 80% spożytej dawki), a także: w postaci niezmienionej wraz z moczem, przez skórę i podczas oddychania. Alkohol przyjmowany w dużych ilościach może stać się przyczyną zatrucia. Objawia się to: pobudzeniem lub zahamowaniem psychoruchowym, zmąceniem świadomości, bądź jej utratą, nudnościami i wymiotami, zaburzeniami rytmu serca, zaburzeniami oddychania, w skrajnych przypadkach śpiączką i zgonem.

Dawka dziennego spożycia alkoholu nie powinna przekraczać 12 gramów etanolu. Przekłada się to na: 1 puszkę piwa, 1 kieliszek wytrawnego wina lub 1,5 kieliszka alkoholu wysokoprocentowego.