Maska dla uczuć

Jedną z możliwych postaw u osób otyłych jest zastępowanie emocji pokarmem. Na pewnym etapie ich przeżywania dochodzi do scalenia wszelkiego typu przeżyć (złości, smutku, lęku) z głodem. Objawia się to niemożnością rozpoznawania swoich stanów emocjonalnych i reagowania na nie, a zamiast tego pojawia się łaknienie i chęć jego zaspokajania. W metaforyczny sposób można powiedzieć, że takie osoby radzą sobie z emocjami przez pożeranie ich. Ulga jaką niesie pokarm jest jednak pozorna, emocje nie zostają uwolnione, a jedynie zamaskowane (gdy tylko opada poziom hormonów wydzielanych pod wpływem jedzenia, a emocje zostają znów odkryte, pojawia się głód – tworzy się samonapędzająca machina). Takim sztandarowym tego przykładem jest pochłanianie dużych ilości słodyczy w momentach smutku.

Karmi, bo kocha

Otyłość jest przykrą perspektywą dla osób, na których wymuszano przyjmowanie pokarmów w dzieciństwie. Jeśli opiekun sprawuje nadmierną kontrolę nad pociechą, w tym nad spożywaniem przez nią posiłków (czyli nie respektuje stanu sytości i głodu dziecka, a jedynie wedle własnej oceny dokonuje zaspokajania jego potrzeb) i wyłącza jej samo decydowanie – to istnieje duże prawdopodobieństwo, że jako dorosły człowiek nie będzie ona w stanie podejmować samodzielnych decyzji (a tym samym nie będzie potrafiła odpowiadać za swoje wybory: pory posiłków, ilości, jakości przyjmowanego pokarmu). Każdy impuls dochodzący z zewnątrz, będzie działał na tę osobę jak niekontrolowany wyzwalacz. Jedzenie w tym przypadku staje się nałogiem, zupełnie wymyka się spod panowania.