Ciało i psychika znajdują się w stałym dialogu ze sobą tzn., że jedno nie istnieje w oderwaniu od drugiego. Dlatego wszelkie problemy, które dotykają ciała, prędzej czy później znajdą odbicie w stanie psychicznym i odwrotnie.

Autoagresja jest formą przemocy wymierzonej w kierunku samego siebie. Jej źródła mogą być różnorodne: od nieuświadomionego konfliktu wewnętrznego, braku akceptacji samego siebie, poczucia winy, tłumionej agresji, skrywanych pragnień, do chorób neurologicznych włącznie. Jedną z form działania autoagresywnego jest okaleczanie ciała. Przybiera formę zadawania ran (przez kłucie, cięcie, drapanie), siniaków (np. przez umyślne uderzanie o przedmioty), przypalania (np. papierosem), ale też różnego rodzaju modyfikacji ciała (tatuowanie, kolczykowanie itd.).

Zachowania tego typu występować mogą zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, w różnych klasach społecznych (nie tylko patologicznych rodzinach!) i w różnym wieku, przy czym szczególnie często dotyczą młodzieży.

Skąd to zjawisko?

Samookaleczanie jest próbą radzenia sobie z bardzo trudnymi emocjami. Emocjami o negatywnym zabarwieniu, których osoba doświadczająca nie jest w stanie w sobie pomieścić. To rodzaj wentyla, zmniejszającego napięcie psychiczne. Zazwyczaj pacjenci zadający sobie cierpienie, są świadomi istniejących problemów, ale nie potrafią lub boją się ich uzewnętrznić. Przykładem może być młody człowiek, który rośnie w przekonaniu, że okazywanie złości, lęku lub irytacji jest oznaką słabości. Gdy nikt z nim nie podejmuje rozmów na takie tematy; przez co on sam nie potrafi nazywać emocji. Ból fizyczny może być także formą samo karania, jeśli doświadcza się ciągłego poczucia winy z jakiegoś powodu (np. że nie spełniło się pokładanych oczekiwań, że jest się źródłem problemów), bądź nie akceptuje własnego ciała.