Jak reagować wobec osób z tym problemem?

Nienazwane emocje trudno okiełznać. Pamiętaj o tym! Jeśli masz do czynienia z osobą, która dokonała samookaleczenia lub snujesz takie podejrzenia – podejmij rozmowę. Zapytaj skąd wzięły się blizny, bądź rany na ciele; od jak dawna zadaje sobie ból, czy kryje się za tym jakiś problem, o którym chciałaby opowiedzieć, jakie myśli wiąże z takimi działaniami. Wykazuj przy tym postawę pełną zaufania i otwartości. Nie krytykuj („po co robisz takie głupoty”, „odbiło ci?” itd.), nie osądzaj („trzeba być wariatem, żeby robić takie rzeczy”, „normalni ludzie tego nie robią”), nie trywializuj („przejdzie ci”, „wyrośniesz z tego”'). Jeśli przy pierwszej rozmowie nie uda ci się podjąć tematu, nie zrażaj się, czasem potrzeba na to czasu lub odpowiedniego momentu.

Samookaleczenia maskują zazwyczaj dużo głębsze problemy, nie zawsze będziesz w stanie im zaradzić. Proszenie o pomoc specjalisty – psychologa, psychiatry, psychoterapeuty, nie jest potwierdzeniem twojej bezradności, a działaniem zmierzającym do odkrycia przyczyny.

Czy i gdzie leczyć?

Samouszkodzenia, choć naruszają ciało, to jednak są przejawem problemów psychicznych. Najodpowiedniejszym więc miejscem ich terapii będzie gabinet psychologa, psychoterapeuty lub psychiatry. Podjęcie terapii umożliwi: dotarcie do źródła problemu, rozpracowanie go i uwolni zatamowane emocje. Niezwykle ważne jest to, aby rodzina aktywnie uczestniczyła w tym procesie, poprzez dawanie wsparcia i zrozumienia.