Duszność – niby proste słowo. Każdy podświadomie przywołuje sobie obraz ataku duszności, z którym na pewno nie raz się spotkał. Ale czy na pewno każdy z nas myśli o tym samym zjawisku?

Poprzez duszność, rozumiemy subiektywne (czyli indywidualne dla każdego) odczucie braku powietrza, trudności w oddychaniu lub zadyszki. Uczucie duszności jest wyrazem dysproporcji pomiędzy zapotrzebowaniem naszego organizmu na tlen, a możliwością jego dostarczania. Duszność nie zawsze musi być objawem choroby. Występować może również u osób zdrowych, lecz niewytrenowanych, osób wykonujących ciężki wysiłek fizyczny, u osób przebywających na dużych wysokościach (mniejsza ilość cząsteczek tlenu w powietrzu) oraz w niewietrzonych, zamkniętych pomieszczeniach (większe stężenie dwutlenku węgla w powietrzu). Często jest jednak objawem nagłego lub przewlekłego stanu chorobowego.

Jakie są przyczyny duszności?

Istnieje wiele podziałów duszności ze względu na różne kryteria ją charakteryzujące. W uproszczeniu można podzielić ją pod kątem trzech kryteriów:

1. Ze względu na stosunek do fazy oddechu:
   
   • duszność wdechowa (gdy pojawiają się trudności w nabieraniu powietrza do płuc);
   • duszność wydechowa (gdy pacjent ma trudności przy dokonywaniu wydechu powietrza);
   • duszność mieszana (wdechowo-wydechowa; trudności z nabraniem i wypuszczeniem powietrza z płuc).
2. Ze względu na czas wystąpienia:
   • duszność nagła;
   • duszność stopniowo rozwijająca się (od minut, godzin, dni);
   • duszność przewlekła.
3. Ze względu na jej pochodzenie / przyczynę (z diagnostycznego punktu widzenia jest to najważniejszy podział):
   • duszność pochodzenia płucnego;
   • duszność pochodzenia sercowego;
   • duszności z innych przyczyn niż powyższe.