Częste zmiany partnerów seksualnych, niosą ze sobą wiele ryzyka, realny problem stanowią choroby przenoszone drogą płciową.

W filmach, których akcja toczy się na początku XX wieku, można zaobserwować sceny, w których młodzi kawalerowie czują lekkie zażenowanie, widząc odsłoniętą łydkę swojej wybranki. Śmieszy to niezmiernie, bowiem w dzisiejszych czasach, w dobie wolności seksualnej odsłonięta łydka to codzienny widok na ulicy. Obecnie uchodzi znacznie więcej – częste zmiany partnerów seksualnych stały się wręcz czymś normalnym i powszechnie akceptowanym. Młodzi ludzie żyją szybko, są zapracowani, nie mają czasu na budowanie stałych związków, a ich kontakty seksualne ograniczają się do jednej nocy. Strach ich ogarnia na myśl o niechcianej ciąży – no bo kto ma teraz czas na wychowanie dziecka? Zabezpieczają się więc przed nią w rozmaity sposób, często zapominając, że największym zagrożeniem są choroby, przenoszone drogą płciową.

Istnieje wiele schorzeń, którymi można się zarazić poprzez kontakt seksualny. Większość z nich da się leczyć w prosty sposób, inne można skutecznie kontrolować. Pamiętać jednak należy, że stanowią one zagrożenie nie tylko dla osoby chorej, ale także dla każdego jej kolejnego partnera seksualnego.

Kiła nabyta

Kiła siała spustoszenie już w XVI-wiecznej Europie. Obecnie istnieje proste i skuteczne leczenie, które wprowadzone dostatecznie szybko, chroni przed jej groźnymi skutkami. Można się nią zarazić przez każdy kontakt seksualny: zarówno przez stosunki pochwowe, analne, ale również oralne. Tak, nawet pocałunek z osobą zarażoną kiłą, może być niebezpieczny, jeśli posiada ona zmiany kiłowe w gardle. Kiła przenoszona jest przez krętki blade (łac. Treponema pallidum), które już po 30 minutach od zakażenia przechodzą do naczyń chłonnych, a następnie do węzłów chłonnych, w których się namnażają. W tym czasie u pacjenta rozwijają się objawy nieswoiste: stan podgorączkowy, osłabienie i nocne bóle kostne. Dalszy przebieg choroby można podzielić na trzy okresy: kiłę I, II i III-rzędową.

W przebiegu kiły I-rzędowej, po trzech tygodniach na narządach płciowych pojawia się tzw. objaw pierwotny. Jest to najczęściej niewielka, niebolesna, pojedyncza zmiana, pokryta surowiczą lub ropną wydzieliną. Początkowo przyjmuje postać grudki, która przekształca się w owrzodzenie. U mężczyzn lokalizuję się na członku. Przy stosunkach homoseksualnych pojawia się w odbytnicy i jamie ustnej. Z kolei u kobiet znajduje się najczęściej na wargach sromowych i na szyjce macicy. Nic więc dziwnego, że często objaw ten jest niezauważony przez osoby zakażone. Jeśli dodamy do tego fakt, że zmiana ta znika samoistnie po 2-6 tygodniach bez pozostawiania blizny, łatwo można zrozumieć, że wiele osób przechodzi tę fazę, nawet o tym nie wiedząc. Po 8 tygodniach węzły chłonne znajdujące się w okolicy zmiany pierwotnej, ulegają powiększeniu; stają się twarde, ale niebolesne. Około 9 tygodnia od zakażenia pojawiają się objawy podobne do grypy, w postaci bólów głowy, nudności, uczucia ogólnego rozbicia, które mogą świadczyć o zajęciu płynu mózgowo-rdzeniowego przez krętki. Wtedy też kiła I-rzędowa (bardzo często nie będąca wykryta) przechodzi w kiłę II-rzędową.