Doraźne postępowanie lecznicze w przypadku priapizmu niskoprzepływowego polega na podaniu leków przeciwbólowych oraz aspiracji (pobraniu) krwi z ciał jamistych i płukaniu ich za pomocą roztworu soli fizjologicznej. Niekiedy istnieje konieczność podania leków α-adrenomimetycznych takich jak: adrenalina czy fenylefryna metodą iniekcji do ciał jamistych. W przypadku niepowodzenia powyższych procedur oraz utrzymywania się wzwodu ponad 24 godziny, konieczne jest leczenie chirurgiczne. Polega ono na wytworzeniu zespolenia pomiędzy ciałami jamistymi, a ciałem gąbczastym lub żyłami prącia. Niestety w wielu przypadkach powikłaniem takiego leczenia jest impotencja.

Leczenie przedłużonego wzwodu z wysokim przepływem początkowo ogranicza się do bacznej obserwacji. W razie nieustępowania dolegliwości podejmuje się różne sposoby leczenia w zależności od prawdopodobnej przyczyny priapizmu. W przypadku urazów okolicy krocza dochodzi najczęściej do powstawania przetok pomiędzy tętnicami prącia a ciałem jamistym. Wówczas leczenie polega na embolizacji, czyli „zatkaniu” miejsca przecieku.

W sytuacji przedłużonego wzwodu wywołanego iniekcjami do ciał jamistych pierwszym etapem w leczeniu są iniekcje α-adrenomimetyków lub błękitu metylenowego oraz doustne podanie terbutaliny.

Chirurgiczne podwiązywanie naczyń tętniczych jest ostatecznością, gdyż obarczone jest sporym ryzykiem impotencji.