Leczenie nietrzymania moczu

Wybór odpowiedniej metody leczenia zależy przede wszystkim od rodzaju zaburzenia. W terapii wysiłkowego nietrzymania moczu stosowane są zarówno metody zachowawcze oraz leczenie operacyjne. Podstawą leczenia zachowawczego, a także profilaktyki wysiłkowego nietrzymania moczu są ćwiczenia fizyczne, zwiększające napięcie mięśni dna miednicy, które wraz z wiekiem stają się coraz słabsze. Codzienne ćwiczenia wzmacniają powyższe mięśnie, zmniejszając tym samym ryzyko niekontrolowanego wycieku moczu. Ponadto bardzo duże znaczenie w opanowaniu nietrzymania moczu o niewielkim nasileniu ma zmiana stylu życia. Największą potwierdzoną skuteczność wykazuje redukcja masy ciała, natomiast zaprzestanie palenia i ograniczenie innych używek oraz stosownie diety nie zostały jednoznacznie potwierdzone.

Farmakoterapia w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu odgrywa niewielką rolę. Stosowanie preparatów hormonalnych często bywa nieskuteczne, a leki zwiększające napięcie zwieracza zewnętrznego cewki moczowej, nie wykazują wysokiej skuteczności i cechują się częstym występowaniem działań niepożądanych.

Leczenie chirurgiczne stosuje się w przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego. Zakres i rodzaj zabiegu operacyjnego dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta, po wcześniejszym przeprowadzeniu badania urodynamicznego. Obecnie stosowane metody polegają na wprowadzeniu w okolicę szyjki pęcherza specjalnych taśm z tworzywa sztucznego (tzw. operacje slingowe, TVT, TOT). Zabiegi te coraz częściej wykonywane są metodami małoinwazyjnym, dzięki czemu pacjenci szybciej wracają do pełnej aktywności fizycznej. Skuteczność leczenia chirurgicznego w niektórych przypadkach może sięgać nawet 100%, spadając po pięciu latach do około 85%.