Problem nietrzymania moczu lub zbyt częstego oddawaniu moczu, jest tematem wstydliwym dla cierpiących z tego powodu. Osoby z problemami tego typu, niechętnie zgłaszają się do lekarza, bagatelizują potrzebę wyjaśnienia przyczyny tych dolegliwości, które mogą skutecznie dezorganizować życie codzienne.

Pęcherz nadreaktywny definiowany jest jako występowanie parć naglących oraz nietrzymanie moczu z częstym oddawaniem moczu, przy wykluczeniu czynników, które jasno tłumaczą przyczynę tego schorzenia (nowotwór pęcherza moczowego, infekcja dróg moczowych, zaleganie moczu w pęcherzu po oddaniu moczu, kamica pęcherza moczowego). Inaczej rzecz biorąc, pęcherz reaguje skurczami na bodźce, które prawidłowo, nie powinny wywoływać skurczu mięśniówki i oddania moczu.

Problem nietrzymania moczu dotyczy ponad 70% kobiet po 50 roku życia, co ma związek z pomenopauzalnymi zmianami zachodzącymi w organizmie. Ludzie cierpiący z tego powodu, zmuszeni są często do ograniczenia aktywności społecznej, rodzinnej, partnerskiej, a nawet zawodowej. Zaburzenia w oddawaniu moczu (mikcji), prowadzą do ciągłego poszukiwania toalety „w pogotowiu”, co może nawet skutkować depresją.

Nie ustalono jednolitej przyczyny powstania tzw. „pęcherza nadreaktywnego”. Wyprowadzone zostały dwie teorie mogące tłumaczyć rozwój objawów dotyczących tego schorzenia. Jedna to tzw. teoria neurogenna, gdzie dolegliwości związane są z zaburzeniami unerwienia pęcherza moczowego (na co wskazuje większa częstość występowania nadreaktywności pęcherza u ludzi po urazie rdzenia kręgowego). Druga teoria, miogenna, znajduje przyczynę w mięśniówce pęcherza, która kurczy się w warunkach gdy „nie powinna”.