Jeśli wymienione dolegliwości zakłócają życie codzienne, należy wyzbyć się „wstydliwości” i zgłosić do lekarza, gdyż dzisiejsze metody leczenia pozwalają opanować objawy i pozwolić normalnie funkcjonować. Lekarz najpierw musi wykluczyć przyczyny takie jak: infekcje w drogach moczowych, cukrzyca, nowotwory, kamica nerkowa, stany zapalne, uchyłki pęcherza moczowego, rozrost gruczołu krokowego u mężczyzn. Zwykłe palpacyjne badanie brzucha, może ukierunkować diagnozę w kierunku patologii w obrębie jamy brzusznej i miednicy, które powodują nadreaktywność pęcherza. Poprzez badanie ogólne i posiew moczu wykluczamy infekcje w drogach moczowych, dające obraz pęcherza nadreaktywnego. Będąc u lekarza należy poinformować go o stopniu nasilenia dolegliwości, czy wystąpił krwiomocz, ból podczas mikcji oraz czy często zdarza się nam zapadać na infekcje dróg moczowych. Pomocnym może być prowadzenie tzw. dzienniczka mikcyjnego, w którym można notować ilość każdorazowo oddanego moczu, częstość i czas mikcji, objawy towarzyszące, ilość parć naglących w ciągu doby. Warto przy tym zapisywać dobową ilość spożywanych płynów. U kobiet dodatkowo przeprowadza się badanie ginekologiczne i u wszystkich pacjentów badanie neurologiczne. Wśród badań obrazowych, które dostarczają ważnych informacji o budowie pęcherza oraz narządów brzucha i miednicy zastosowanie znajdują:

• USG z oceną pęcherza po mikcji;
• urografia: podanie środka kontrastowego dożylnie i wykonanie zdjęć radiologicznych jamy brzusznej, na których podany kontrast uwidacznia budowę układu moczowego;
• uretrocystografia – również wykonuje się zdjęcie RTG jamy brzusznej ale po podaniu środka cieniującego do pęcherza moczowego (pozwala uwidocznić m.in.: takie patologie jak przetokę moczową, uchyłki pęcherza i cewki moczowej, wsteczny odpływ pęcherzowo-moczowodowy);
• cystouretroskopia – badanie endoskopowe; za pomocą wziernika ocenia się bezpośrednio budowę cewki moczowej i pęcherza moczowego;
• cystomanometria – jest to pomiar ciśnienia w jamie brzusznej.

Nie tylko patologie w obrębie układu moczowego zaburzają jego czynność, prowadzą do tego także choroby neurologiczne, takie jak: udar mózgu, uszkodzenie rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, guzy mózgu, choroba Alzheimera, choroba Parkinsona. Dlatego rozpoznanie pt: „pęcherz neurogenny”, wymaga również wykluczenia wspomnianych zaburzeń neurologicznych.