Reasumując, dopóki nie zostaną wykluczone patologie układu moczowego i nerwowego nie powinno się wprowadzać leczenia tzw. pęcherza nadreaktywnego. W przeciwnym razie stosuje się farmakoterapię lekami, które obecnie są coraz skuteczniejsze i w coraz to większym stopniu pozbawione działań niepożądanych. Zastosowanie mają:

• solifenacyna, oksybutonina, tolderodyna (działają na receptory w mięśniówce pęcherza moczowego, zmniejszając ilość jego skurczów; rozluźniają mięśniówkę pęcherza);
• doluksetyna;
• leki z grupy adrenergików: ich działanie będzie oparte jest na hamowaniu impulsów nerwowych, biegnących z mięśniówki pęcherza do ośrodkowego układu nerwowego, co zmniejsza ilość skurczów pęcherza;
• inne leki jak: estrogeny, niesteroidowe leki przeciwzapalne, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, mają mniej specyficzne działanie.

Leczenie chirurgiczne wybiera się jako ostateczność, kiedy farmakoterapia jest nieskuteczna, objawy się nasilają, istnieje ryzyko uszkodzenia dróg moczowych. Zabieg polega na odnerwieniu mięśniówki pęcherza. Skuteczną okazuje się być także terapia behawioralna i biofeedback. Polega ona na uświadomieniu pacjentowi czynników wyzwalających skurcz, których nie zauważa on na co dzień. Następnie za pomocą prezentacji na ekranie, przedstawia się daną sytuację, podczas gdy pacjent stara się skurcz powstrzymać. Wymaga to treningu, ale metoda często przynosi skutki i pomaga „zapanować nad pęcherzem”.