Rak nerkowokomórkowy to złośliwy nowotwór wywodzący się ze struktur zwanych cewkami nerkowymi. Stanowi ok. 90% guzów nerek i 3–4% wszystkich nowotworów złośliwych. Dwukrotnie częściej dotyczy mężczyzn, osiągając szczyt zachorowania po 40 roku życia. Najczęstszym typem tego raka jest postać jasnokomórkowa. W większości jest to guz sporadyczny, jednostronny i dobrze unaczyniony.

Czynniki ryzyka

Czynniki, które mogłyby predysponować do rozwoju raka nerki, nie są do końca poznane. Ogólnie dzieli się je na czynniki nabyte i zaburzenia genetyczne. Wśród tych drugich najczęściej wymienia się obecność mutacji, towarzyszących zespołowi von Hippel-Lindau. Znacznie więcej czynników ma charakter nabyty i związany z:

• paleniem tytoniu;
• narażeniem zawodowym lub środowiskowym na: kadm, azbest, pochodne antracenu, cyklopentanofenantren, aflatoksyny, streptozotocynę i inne;
• napromienianiem miednicy w przebiegu leczenia innych chorób nowotworowych;
• terapią hormonalną u mężczyzn leczonych z powodu raka prostaty;
• nabytą torbielowatością nerek (u osób dializowanych).

Objawy towarzyszące

Objawy raka nerki są dość specyficzne i mogą nasuwać podejrzenie choroby nowotworowej. Do klasycznych objawów guza rozwijającego się w obrębie nerek, należy tzw. triada Virchowa obejmująca:
1) krwiomocz (obecność krwi w moczu, zmieniająca jego kolor na różowy lub czerwony);
2) ból pleców w okolicy lędźwiowej;
3) obecność guza wyczuwalnego przez powłoki brzucha.