Diagnostyka

Wywiad i badanie lekarskie (w którym można zauważyć wymieniane powyżej objawy) są początkiem dalszej diagnostyki. Z badań laboratoryjnych jednym z najważniejszych jest badanie moczu. Można w nim stwierdzić m.in.: białkomocz, lipidurię, czasem krwinkomocz i inne nieprawidłowości, w zależności od bezpośredniej przyczyny zespołu nerczycowego. W badaniach z krwi obwodowej wykrywane są: obniżony poziom białka ogólnego i jego poszczególnych frakcji w tym albumin (hipoalbuminemia), hiperlilipidemia (podwyższony poziom cholesterolu i trójglicerydów), czasem niedokrwistość i niski poziom wapnia. W zależności od objawów należy wykonać: USG jamy brzusznej (w przypadku obecności wodobrzusza), rtg klatki piersiowej (przy podejrzeniu płynu w jamach opłucnowych), a także USG nerek. Największe znaczenie w ustaleniu przyczyny zespołu nerczycowego ma biopsja nerki.

Leczenie

Terapia nerczycy ma kilka stopni.

• Leczenie przyczynowe choroby wywołującej (leczenie sterydami, cyklosporyną A).
• Leczenie objawowe (np. odwadniające).
• Odpowiednia wysokobiałkowa dieta.
• Częsty odpoczynek w pozycji leżącej.