Złamania prącia to jeden z rzadszych urazów tego narządu, ale chyba najbardziej traumatyczny dla mężczyzny. Jako pierwszy w literaturze polskiej tego typu przypadek opisał profesor Uniwersytetu Wileńskiego Konstanty Porcyanko w 1838 roku. Do tej pory opisano w Polsce niespełna kilkadziesiąt przypadków takiego urazu.

Do złamania prącia najczęściej dochodzi w wyniku urazu tępego, stosunku seksualnego lub masturbacji. Wskutek gwałtownego zgięcia prącia w takcie erekcji, przerwaniu ulega osłonka biaława ciał jamistych, która podczas wzwodu tarci swoje elastyczne właściwości.

Objawy złamania prącia

W większości przypadków rozpoznanie złamania prącia nie jest trudne i opiera się na wywiadzie i typowych objawach; te zaś pojawiają się zaraz po urazie. Są to:

• ból w obrębie prącia;
• obrzęk i krwiak prącia;
• charakterystyczny trzask podczas przerwania osłonki białawej;
• nieprawidłowy kształt prącia, często opisywany jako saksofon;
• zatrzymanie moczu w niektórych sytuacjach.

Podział

W zależności od rozległości urazu złamanie prącia może mieć postać:

• prostą (gdy uszkodzeniu ulegają jedynie ciała jamiste);
• skomplikowaną (jeśli urazowi ciała jamistego towarzyszy również uszkodzenie cewki moczowej).

Leczenie

Doraźne postępowanie po złamaniu prącia polega głównie na założeniu cewnika do pęcherza moczowego (o ile jest to możliwe), założenia opatrunku uciskowego, a także stosowania antybiotyków, okładów z lodu oraz środków uspokajających.

Leczenie przyczynowe w przypadku złamania prącia polega głownie na chirurgicznym zszyciu osłonki białawej ciała jamistego. W niektórych przypadkach konieczna jest rekonstrukcja cewki moczowej.

Rokowanie co do późniejszego uzyskania wzwodu przez mężczyznę jest przeważnie pomyślne i jednakże zależy od rozległości uszkodzenia.