Jak w praktyce działa biofeedback?

Ta metoda terapii może w teorii wydawać się mało zrozumiała, więc postaram się przedstawić ją przy pomocy konkretnych przykładów.

• U pacjenta, u którego występują problemy z koncentracją, stosujemy EEG biofeedback, a więc wpływamy na fale mózgowe. Pacjent ma na głowie założone odpowiednie urządzenie, odbierające fale mózgowe, a na ekranie monitora, zamiast tych niezrozumiałych fal, pojawia się pewien obraz (np. piłeczka). Zadaniem pacjenta jest takie sterowanie aktywnością swojego mózgu, by jak najmocniej skoncentrować się na tej piłeczce. Gdy wystarczająco się skupia, to piłeczka bądź zbliża się do niego, bądź staje się lepiej widoczna; w sytuacji, kiedy pacjent ulega rozproszeniu, efekt jest odwrotny (piłeczka oddala się lub staje się niewidoczna).
• U pacjenta, który nie radzi sobie ze stresem, przy użyciu np. EMG biofeedback, zamiast formy obrazowej możemy do wizualizacji zastosować formę dźwiękową. W przypadku, kiedy pacjent rozluźnia mięśnie, słyszy przyjemną muzykę i odbiera tą reakcję jako pożądaną (przyjemną); mózg wychwytuje te pozytywne bodźce, co sprawia, iż pacjent jeszcze bardziej się rozluźnia. Natomiast przy napinaniu mięśni pacjent będzie słyszał nieprzyjemne dźwięki, co mózg będzie odbierał jako negatywne bodźce.

Przy pomocy serii takich treningów pacjent uczy się wpływać na te procesy, które do tej pory były teoretycznie poza jego zasięgiem. Terapia biofeedback ma zastosowanie między innymi w celu:

• poprawy koncentracji, pamięci;
• nauczenia się radzenia ze stresem (redukcji stresu);
• leczenia chorób neurologicznych (np. padaczki, po urazach czaszkowych);
• leczenia niektórych bólów głowy;
• terapii dzieci z ADHD;
• leczenia zaburzeń snu;
• leczenia chorób psychicznych (np. nerwicy natręctw, stanów lękowych, depresji, zaburzeń emocjonalnych);
• leczenia chorób układu oddechowego (np. astmy oskrzelowej);
• leczenia chorób układu krążenia (np. nadciśnienie tętniczego);
• leczenia nadmiernego pocenia się;
• treningu relaksu;
• poprawy własnej samooceny.