Klasyczne leczenie operacyjne polega na wycięciu zmienionego fragmentu aorty i wstawieniu w to miejsce protezy naczyniowej. Ryzyko śmiertelności w przypadku tej metody leczenia wynosi średnio około 5%.

Zabieg wewnątrznaczyniowy preferowany jest u osób obciążonych schorzeniami internistycznymi Zazwyczaj przeprowadza się go w znieczuleniu ogólnym, choć może być także wykonany z użyciem innych rodzajów znieczulenia. Zabieg polega na dojściu przez naczynia tętnicze do zmienionego chorobowo miejsca aorty i założeniu pod kontrolą promieni rentgenowskich tzw. stentgraftu.

Jak każdy zabieg inwazyjny każda z powyższych metod obarczona jest ryzykiem wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Do najpoważniejszych należą:

• niewydolność oddechowa;
• niewydolność nerek;
• zawał serca;
• zaburzenia krzepnięcia;
• krwawienie z przewodu pokarmowego i niedokrwienie okrężnicy;
• niedokrwienne uszkodzenie rdzenia kręgowego;
• zator lub ostry zakrzep tętnic kończyn dolnych;
• zaburzenia funkcji seksualnych.

Rokowanie

Rokowanie w przypadku planowego leczenia tętniaków aorty brzusznej jest pomyślne. Pięcioletni okres przeżycia wśród osób operowanych stwierdza się w 70-80% przypadków, a u osób nie poddanych leczeniu radykalnemu 20%.

Tętniak aorty to poważna choroba dotycząca bardzo dużej liczby ludzi. Zdrowy tryb życia, unikanie używek, odpowiednia aktywność fizyczna, kontrola ciśnienia tętniczego krwi oraz prawidłowa dieta niskotłuszczowa częściowo mogą pomóc w zapobieganiu rozwojowi tego schorzenia.