Rezonans magnetyczny (MRI) jest specjalistycznym badaniem obrazowym wnętrza ciała. Wykorzystuje zjawisko wykrywania przestrzennego rozmieszczenia jąder atomów wodoru w ciele pacjenta.

Uzyskane obrazy są niezwykle dokładne i dostarczają wielu niezastąpionych informacji na temat struktury oraz funkcjonowania badanych narządów oraz układów.

Technika obrazowania rezonansu magnetycznego pochodzi od tzw. rezonansu jądrowego – metodyużywanej w chemii do analizy związków chemicznych. Obecnie ta zaawansowana metoda jest używana do precyzyjnej wizualizacji wnętrza ludzkiego ciała. Opiera się ona na analizie rozmieszczenia przestrzennego jąder atomów wodoru, które wchodzą w skład tkanek i narządów. Dlatego też MRI jest tak przydatne w ocenie struktur bogatych w wodę (np.: mózgu, wnętrza stawów, kanału kręgowego, krążków międzykręgowych, serca). Jądra atomowe w silnym polu magnetycznym ulegają „uporządkowaniu” i zachowują się jak małe magnesy, które pod wpływem fal elektromagnetycznych o częstotliwości radiowej (wysyłanych przez aparat MRI), ulegają wzbudzeniu i odsyłają sygnał wykrywany i opracowywany przez czujniki urządzenia. W ten sposób powstaje obraz, który można analizować, dokonując rekonstrukcji w wielu płaszczyznach przestrzennych oraz w czasie (obrazowanie serca metodą rezonansu).

Przygotowanie i przebieg MRI

Przed badaniem nie powinno się spożywać posiłków (co najmniej przez 5 godzin) oraz obowiązkowo należy zdjąć biżuterię, spinki do włosów i inne metalowe ozdoby. Do pomieszczenia, gdzie znajduje się aparat MRI, nie wolno wnosić urządzeń elektronicznych, ani kart magnetycznych, gdyż mogą one ulec zniszczeniu lub uszkodzeniu.

Badanie przeprowadza się w specjalnym aparacie, wyposażonym w bardzo silne magnesy, czujniki oraz przesuwny stół. Czas badania jest dość długi i waha się od pół do półtorej godziny, w trakcie którego pacjent leży nieruchomo wewnątrz urządzenia. Zwykle podczas wykonywania rezonansu podaje się pacjentowi dożylnie środek kontrastowy, zawierający gadolinium, który niezwykle rzadko wywołuje działania niepożądane (ból głowy, rozszerzenie naczyń, nudności). Metoda ta w sposób istotny podnosi jakość uzyskiwanych obrazów. Konieczna jest współpraca pacjenta z nadzorującym badanie personelem medycznym oraz cierpliwość i pozostanie nieruchomym podczas nagrywania tzw. sekwencji, kiedy to pacjent może być poproszony o wstrzymanie oddechu.