„Byłam u ginekologa; zbadał mnie, pobrał cytologię, powiedział, że mam nadżerkę i żebym przyszła po otrzymaniu wyników cytologii. Co to jest ta nadżerka i dlaczego nic mi nie przepisał?” – takie wpisy można znaleźć na forach internetowych, poświęconych schorzeniom ginekologicznym.

Jak widać nadżerka jest nadal tematem niezrozumiałym dla wielu kobiet, więc w poniższym artykule postaram się przedstawić podstawowe informacje o tym schorzeniu oraz o sposobie postępowania z nim.

Nadżerka jest najczęstszą zmianą chorobową, zlokalizowaną na części pochwowej szyjki macicy. Najczęściej wykrywana jest przy rutynowym badaniu ginekologicznym (podczas oglądania narządu rodnego we wziernikach), ponieważ zazwyczaj nie daje żadnych objawów. Mogą jednak wystąpić upławy o barwie żółtawej lub zielonej, o nieprzyjemnym zapachu, drażniące srom, co z kolei może powodować swędzenie i/lub pieczenie; większe nadżerki mogą powodować bóle zlokalizowane w dolnej części brzucha, bóle podczas stosunku, krwawienia kontaktowe, plamienia międzymiesiączkowe.

Nadżerka nadżerce nierówna

Wyróżnia się 3 główne grupy nadżerek:

• nadżerka prawdziwa – jest to ubytek nabłonka, spowodowany np. urazami, stanami zapalnymi pochwy;
• nadżerka rzekoma (najczęstsza) – kanał szyjki macicy fizjologicznie jest pokryty nabłonkiem gruczołowym, natomiast jej część pochwowa nabłonkiem wielowarstwowym płaskim. Nadżerką rzekomą nazywamy stan, w którym nabłonek na części pochwowej zostaje zastąpiony nabłonkiem występującym w kanale szyjki – ten proces to metaplazja;
• nadżerka przednowotworowa – np. z komórkami dysplastycznymi.

Czwartym typem są tzw. nadżerki wrodzone – występujące u dojrzałych kobiet w postaci niewielkiego zaczerwienienia w okolicy ujścia zewnętrznego kanału szyjki – uznawane są za stan fizjologiczny.