Osteoporoza to metaboliczna choroba układowa kośćca, dotycząca całego szkieletu. Dochodzi w niej do zmniejszenia masy kostnej oraz zaburzenia tzw. mikroarchitektoniki tej tkanki, czyli zmian w układzie beleczek kostnych (elementów struktury budujących kość). Wynikiem tego jest zmniejszenie wytrzymałości kości i wzrost ryzyka ich złamań.

Najczęstsze złamania, do jakich dochodzi w przebiegu osteoporozy, to złamania trzonów kręgów, końca dalszego kości przedramienia (tzw. złamania kości promieniowej w „miejscu typowym”) oraz szyjki kości udowej. Szczególnie te ostatnie są niekorzystne, gdyż często mogą się wiązać z koniecznością leczenia operacyjnego, unieruchomienia oraz trudnej rehabilitacji szczególnie, że dotyczą głównie osób starszych i schorowanych.

Kości zbudowane są z aktywnej metabolicznie tkanki kostnej, która ulega ciągłej przebudowie (równolegle tworzeniu i resorpcji). Na jej aktywność (tzw. obrót kostny) ma wpływ wiele czynników m. in.: hormony, dieta, aktywność fizyczna. W młodości następuje przyrost kości, a szczytowa masa kostna jest osiągana ok. 30-35 roku życia. Później następuje stabilny czas – tzw. plateau (30-45 rok życia). Po tym okresie (po 45 roku życia) następuje utrata masy kostnej, a roczny ubytek w osteoporozie może sięgać nawet powyżej 3% na rok. Normalnie utrata wynosi poniżej 1,0%, dlatego tak ważna jest wyjściowa masa kostna, jaka jest osiągana w młodości.

Osteoporoza występuje najczęściej w postaci tzw. pierwotnej, czyli pomenopauzalnej oraz starczej. Pozostałe przypadki tej choroby są wtórne do innych schorzeń lub przewlekłego leczenia.