Tylko osoby, które miały kiedykolwiek problem z jąkaniem się, wiedzą jak bardzo potrafi ono utrudnić życie.

Dzieci w wieku szkolnym  mają problemy z udzielaniem płynnej odpowiedzi, na zadawane przez nauczycieli pytania; niekiedy tak bardzo wstydzą się reakcji rówieśników, że mimo posiadanej wiedzy, boją się w ogóle zacząć mówić. W efekcie uznawane są za „nieuków”, mają gorsze stopnie, czują się nieakceptowane. Jąkanie może w ogromnym stopniu negatywnie wpływać na rozwój i życie dziecka.

Czym jest jąkanie?

Istnieje wiele definicji mówiących o tym, czym jest jąkanie. Według Tarkowskiego (1999) jąkanie to funkcja niepłynności mówienia i reakcji jej towarzyszących tj. reakcji fizjologicznych, psychicznych i społecznych. I.Styczek (1980) określa jąkanie jako zaburzenie płynności mowy, na skutek występowania skurczów mięśni biorących udział w akcie mowy.

Co ciekawe, jąkanie nie jest zjawiskiem, które występuje stale u danej osoby. Jąkanie zanika w czasie bardzo powolnej mowy, szepcie, śpiewie oraz podczas mówienia w hałasie. Jego nasilenie jest związane z zaangażowaniem emocjonalnym, a także aktualnym stanem psychofizycznym.

Jąkanie przeważnie objawia się niezamierzonym powtarzaniem, przedłużaniem wypowiedzi, zniekształcaniem sylab, „zacinaniem się”. Niekiedy obejmuje też wtrącanie dodatkowych dźwięków lub słów. Często zdarza się, że osoby jąkające się, tracą kontakt wzrokowy z rozmówcą, czemu mogą towarzyszyć współruchy lub napięcia mięśniowe. Jąkanie to usilna próba wydobywania z siebie słów. Po pewnym czasie osoby jąkające się, zaczynają unikać używania trudnych słów i zastępują je łatwiejszymi, nie wywołującymi jąkania. Ludziom, którzy nie borykają się z tym problemem, często trudno sobie wyobrazić, jakie wiążą się z tym zaburzenia emocjonalne. Jąkające się dziecko jest wyśmiewane przez koleżanki i kolegów w szkole, czuje lęk przed każdą próbą mówienia, zamyka się w sobie, wycofuje się z kontaktów społecznych. Ma gorsze wyniki w nauce niż jego rówieśnicy, traci pewność siebie i wiarę we własne możliwości. Jąkanie najczęściej dotyka dzieci do 15 roku życia, ale występuje również u osób dorosłych utrudniając normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.