Statystyka rozwodów w Polsce wciąż wskazuje tendencję wzrostową. Moment rozstania to decyzja trudna i bolesna w skutkach dla obu stron. Rozpada się nagle to, co z niemałym trudem udało się zbudować - więzi, dom, rodzina.

Proces rozstania rozgrywa się głównie na scenie między dwojgiem aktorów, którymi są mąż i żona, ale nie są oni jedynymi uczestnikami tej sztuki. Nie możemy zapominać, że dzieci jako integralna część rodziny, z równą siłą doświadczają tej zmiany. Dorośli muszą im pomóc przejść przez "trzęsienie ziemi", jakim jest rozpadający się związek rodziców.

Przygotuj dziecko na moment rozstania

Błędem jest utrzymywanie iluzji związku do ostatniego momentu, a następnie stawianie dziecka przed faktem dokonanym. W ten sposób odrealniamy rozstanie, utrzymujemy wizję rodziny, w której dziecko się głęboko osadza, a tym samym emocje związane z jej nagłym rozpadem, uwolnione zostaną jak lawina. Zawsze o przełomowych wydarzeniach w życiu rodziców należy wcześniej z pociechą rozmawiać, przygotowywać ją stopniowo do zmiany, objaśniać. Ilość oraz zakres podawanych informacji należy dostosować do wieku dziecka; jego psychicznych oraz intelektualnych możliwości. Maleńkie dzieci potrzebują większej niż dotąd troski opiekuna, ciepła i bezpieczeństwa; starsze szukają odpowiedzi na rodzące się w nich pytania. Zapewne trudno będzie opowiedzieć dziecku o tym, że jego rodzice postanawiają się rozstać, że będą teraz mieszkać osobno i dzielić obowiązki w odmienny sposób, ale taka informacja jest dziecku niezbędna do pogodzenia się z rozwodem.

Pierwsza reakcja: bądź ostoją!

Nie oczekuj, że dziecko po spokojnej, objaśniającej rozmowie zareaguje pełnym zrozumieniem. Przez jego powoli budowany świat właśnie przechodzi burza, ma prawo się złościć lub lękać, a nawet odsuwać od dorosłych, których działania go w jakimś sensie zawiodły. Na te reakcje reaguj zrozumieniem, nie przymuszaj do otwierania się i nie irytuj na buntownicze zachowania. Jeśli w tobie znajdzie spokój, którego w sobie teraz nie czuje, te gwałtowne emocje powoli zaczną tracić na sile. Możesz opowiadać o własnych uczuciach („wiesz, jest mi trudno i rozumiem, że złościsz się na mnie i tatę, ale zawsze będziesz mógł na nas liczyć”, „rozumiem, że czujesz się zawiedziony naszą decyzją, ale kochamy cię tak samo mocno i będziemy się tobą troskliwie opiekować”), o problemach („będziemy musieli teraz ostrożniej wydawać pieniądze i zrezygnować z kilku planów, ale jak tylko sytuacja się poprawi, powrócimy do nich”) i zmianach („będziemy musieli się wyprowadzić z tego mieszkania, bo czynsz jest zbyt duży, ale znajdziemy takie, które będzie wygodne i przytulne”).