To dość często stwierdzane schorzenie u pacjentów. Duży procent ludzi posiada lekką niedomykalność, jednak nie daje ona żadnych objawów i w żadnym stopniu nie utrudnia życia. Częstą przyczyną niedomykalności bywa uszkodzeni płatków zastawek w przebiegu choroby reumatycznej serca, infekcyjnego zapalenia wsierdzia, na tle chorób tkanki łącznej czy pojawia się jako pochodna zwyrodnieniowych zmian związanych z wiekiem.

Często niedomykalność ma charakter czynnościowy, to znaczy, że jej powodem jest rozciągnięcie pierścienia zastawkowego. Dziej się tak na tle chorób aorty (jej części wstępującej) takich jak miażdżyca czy nadciśnienie tętnicze. Poszerzeniu odcinka wstępującego tętnicy głównej towarzyszy rozciągnięcie pierścienia zastawkowego i w konsekwencji niedomykalność zastawki aortalnej.

Niedomykalność zastawki aortalnej może przez wiele lat nie wywoływać żadnych dolegliwości. Złe samopoczucie chorego wynika w tym okresie zwykle z powikłań miażdżycy lub/i nadciśnienia tętniczego. Z czasem dochodzi do rozwoju niewydolności lewokomorowej serca i pojawiają się towarzyszących jej objawy. Jeśli chory prowadzi dzienniczek wartości ciśnienia tętniczego (domowe pomiary), jego niepokój może wzbudzić znaczna różnica pomiędzy ciśnieniem skurczowym a rozkurczowym. To ostatnie może być bardzo trudne do oznaczenia.

Niedomykalność zastawki aortalnej jest tym groźniejszą wadą, im bardziej nasilone są objawy niewydolności lewokomorowej. Leczenie polega na podawaniu leków rozkurczających naczynia lub kardiochirurgicznej wymianie zastawki.