To dość ogólne pytanie, które wymaga kilku wyjaśnień i wskazówek.
Temperament każdego człowieka jest inny, więc również jego potrzeby seksualne są inne. Naturalną drogą zaspokajania potrzeb seksualnych jest stosunek płciowy. Onanizm (masturbacja) także jest jedną z form aktywności seksualnej, rozładowania napięcia seksualnego, i jako taki nie jest utożsamiany z zaburzeniem, patologią czy dewiacją.

Problem pojawia się wówczas, gdy onanizm przybiera bardzo intensywne formy i staje się czynnikiem dominującym w życiu danej osoby. Bardzo trudno jest określić moment, kiedy masturbacja staje się problemem, często występuje wśród nastolatków jako substytut stosunku płciowego, z czasem, po podjęciu regularnej aktywności seksualnej częstotliwość onanizmu zmniejsza się, choć zjawisko występuje także wśród par i singli współżyjących regularnie.
Granicę traktowania onanizmu jako problemu określić jest więc bardzo trudno, każdy przypadek wygląda inaczej. Upraszczając: jeśli onanizm zastępuje przez dłuższy czas regularne współżycie lub osoba onanizująca się, czuje się z tym niekomfortowo, należy zgłosić się do specjalisty. Tylko bezpośredni kontakt z lekarzem-specjalistą oraz odpowiedni wywiad lekarski, czasami połączony z badaniami medycznymi, może dać właściwą diagnozę.

Do kogo zwrócić się po pomoc?

Najlepiej poszukać w swoim rejonie lekarza ze specjalnością seksuologia. Można również udać się do psychologa, szczególnie takiego, który specjalizuje się w zagadnieniach seksuologii. Należy bowiem pamiętać, że gros przypadków onanizmu ma podłoże wyłącznie psychologiczne, a nie medyczne i psychologia, podobnie jak medycyna, dysponuje odpowiednimi narzędziami diagnozowania problemu i niesienia pomocy.