Co roku wraz ze zbliżającą się wiosną, w mediach pojawia się niezastąpiony temat-bumerang: odchudzanie.

Dietetycy proponują nam coraz to nowsze, bardziej wymyślne diety-cud, w reklamach bombardowani jesteśmy propozycjami cudownych tabletek, które łatwo, szybko, przyjemnie i bez wysiłku, pozwolą nam zrzucić 10 kilogramów w dwa tygodnie; a sprzedawcy sprzętu treningowego atakują nas zdjęciami, kusząco powyginanych modelek o nienagannych (chudych) kształtach. Pomysły na odchudzanie wyskakują jak króliki z kapelusza, lecz tak jak i one, są tylko iluzją, prowadzącą najczęściej do efektu jo-jo.

Dlaczego się odchudzamy?

Niestety, najczęściej nie z powodów zdrowotnych. Dietetyczne zalecenia lekarzy nie robią na nas większego wrażenia – przejmuje się nimi zaledwie 13% osób, które zaczynają odchudzanie. Choć jesteśmy świadomi, jakie zagrożenia niesie ze sobą otyłość i nadwaga, nie to popycha nas do heroicznego wysiłku, by strzałka na wadze zaczęła się cofać.

Najważniejszą motywacją do odchudzania, szczególnie dla pań, jest marzenie, by lepiej wyglądać, zmieścić się w dżinsy sprzed kilku lat, albo w nową kolekcję ubrań. Czynnik ubraniowy za to niewiele znaczy dla panów, którzy kierują się nieco bardziej szczytnymi przesłankami i jak twierdzą, odchudzają się po to, by poprawić kondycję zdrowotną.

Polacy plasują się w światowej czołówce, jeśli chodzi o podejmowanie prób odchudzania. Według statystyk, przeciętnie co druga kobieta i co pięty mężczyzna choć raz w życiu próbowali się odchudzać, a około 10 procent kobiet stale jest na diecie. Patrząc na takie statystyki, powinniśmy być społeczeństwem, w którym rozmiar 46 nie ma racji bytu. Niestety tak nie jest.