Gdy dziecko dorasta, zmieniają się nieco priorytety wychowawcze. Opieka nad nim przesuwa swój ciężar z obszaru zaspokajania podstawowych potrzeba na stronę wychowywania do życia w społeczeństwie. Pojawiają się potrzeby autorytetu, konfrontacji z otoczeniem, separacja, walka o autonomię czyli moment buntu, wreszcie budowanie bliskich relacji z innymi w oparciu o model relacji wyniesiony z domu. W pełnych rodzinach rodzice nie tylko mogą liczyć na siebie, gdy napotykają problemy wychowawcze, ale też budują w dziecku realny obraz związku kobiety i mężczyzny.

Mamo nie zapominaj o tacie

Na początku życia dziecko związane jest mocniej z matką, choćby przez fakt, że to w jej organizmie się rozwijało, ona je karmi, pielęgnuje, otacza troską. Ojciec staje się wtedy dalszym planem. Sytuacja ta jednak zaczyna się zmieniać z biegiem czasu. Wzorzec męski dla dorastającego chłopca lub dziewczynki jest ogromnie potrzebny do prawidłowego rozwoju. Gdy matka zaszczepia w synu czujność przed niebezpieczeństwem ("uważaj bo się skaleczysz", " załóż czapkę", "bądź ostrożny, gdy bawisz się na placu zabaw"), uwrażliwia, pokazuje jak nazywać emocje, jak nawiązywać kontakt, to tato stanowi nieodzowną dla niej przeciwwagę - uczy odważnego zdobywania świata, stawiania czoła przeciwnościom, męskiego traktowania słabości. Dzięki wsparciu obojga rodziców może harmonijnie rozwijać w sobie potrzebę konfrontacji z przeciwnościami oraz budować własną sieć wsparcia społecznego. Dziewczynka od taty otrzymuje potrzebną dawkę męskiej miłości, poczucie bezpieczeństwa, zaufanie (można powiedzieć, że od roli ojca w życiu córki zależy to, jaki model kobiecości będzie później realizować). Ojciec to również moc autorytetu, który silnie buduje samoocenę dziecka i jego dążenie do budowy własnego świata. Brak męskiego wzorca w procesie wychowania może sprawić, że dziecko znajdzie się pod wpływem nadopiekuńczej matki, która z oczywistych względów będzie starała się je ochronić przed wszystkim czego sama doświadczyła (zawodami, nieudanymi relacjami, stratami, trudnościami ekonomicznymi). Ta nadmierna troska i opiekuńczość, z drugiej zaś strony pragnienie zatrzymania dziecka przy sobie (dziecka traktowanego jako partner życiowy, powiernik, przyjaciel) mogą sprawić, że nawet jako dorosły będzie z rodzicielką związane nierozerwalną nicią. Taka zależnościowa relacja nie pozwala rozwinąć skrzydeł, a przede wszystkim tworzyć własnej rodziny - być rodzicem dla innego człowieka (gdyż wciąż pozostaje się dzieckiem).

Cenne! Gdy zdarzyło się tak, że wzorzec męski nie może być z jakichś względów realizowany przez biologicznego ojca dziecka, jego funkcje może przejąć częściowo inny mężczyzna z rodziny - ojciec chrzestny, dziadek, brat matki, nowy partner. Takie doświadczenie męskiej przyjaźni dla rozwijającego się młodego człowieka jest ogromnie ważne.