Dziś orientacja homoseksualna nie znajduje się już na liście zaburzeń psychicznych wymagających leczenia, choć przecież jeszcze w latach 70-tych XX wieku zajmowała na niej swoje miejsce.

Podejście społeczne, a także nauk medycznych i prawnych w stosunku do orientacji homoseksualnej różniło się zasadniczo na przełomie wieków: od cichego przyzwolenia, przez przymus leczenia, kary pozbawiania wolności, po obecne stanowisko lokujące ją w obszarze prawidłowych zachowań seksualnych, wynikające z osiągnięć psychologii rozwojowej i seksuologii.

Zachowania homoseksualne nie są spuścizną współczesności, bowiem towarzyszyły ludzkości od zarania dziejów. Nieobce były starożytnym Egipcjanom i Grekom, są także zauważalne w świecie niektórych zwierząt. W populacji polskiej skalę zjawiska ocenia się na 2-3% (podobnie u kobiet i mężczyzn).

Rozwój psychoseksualny - współczesny pogląd

W rozmowach na temat zjawiska homoseksualizmu często podejmowane są rozważania na temat: kiedy człowiek ostatecznie kształtuje swoją seksualność i obiera obiekty pożądania. Prof. Jacek Bomba, psychiatra i seksuolog, autor książek i poradników dotyczących obszarów seksualności człowieka, prezentuje pogląd, wedle którego rozwój seksualny jest procesem dynamicznym, rozciągającym się na całe życie. A zatem jego koniec nie przypada na moment uświadomienia sobie orientacji seksualnej, ale obejmuje także wszystkie tworzone przez osobę relacje partnerskie (z osobami odmiennej płci oraz płci tej samej).

Orientacja homoseksualna oznacza odczuwanie pożądania w stosunku do osób tej samej płci (i to samo w sobie nie podlega woli człowieka – nie jesteśmy w stanie wybrać sobie tego, kogo pożądamy), nie oznacza jednakowoż przymusu realizacji tych potrzeb (jak do niedawna sądzono). Pod tym względem różni się od parafilii (perwersji), w obszarze których do niedawna była lokowana, a które podyktowane są wewnętrznym, niemożliwym do opanowania impulsem.