Ranimy i jesteśmy ranieni. Nikt nie zdoła przejść przez życie nie doświadczając lub nie wyrządzając krzywd – czy to słowem, uczynkiem, czy też zaniedbaniem.

Dokonując każdorazowo jakiegoś wyboru, musimy liczyć się z lawiną konsekwencji. Stąd tak ważne jest przebaczanie innym, ale i przebaczanie sobie. Bez tej umiejętności ciężko byłoby iść przez życie.

Przebaczenie jest wewnętrzną pracą

Przebaczenie jest pracą dwojga ludzi. Pracą skrzywdzonego, który mimo zadanego mu cierpienia, pragnie ofiarować dar przebaczenia i pracą krzywdzącego, który dokonuje aktu skruchy. Wybaczenie nie może się dokonać, jeśli nie przywoła się ponownie win, nie odczyta emocji, jakie w obu się rodzą, nie spojrzy z odmiennej perspektywy. Aby przebaczyć trzeba wychylić głowę poza mur utworzony z własnej krzywdy.

Przebaczenie jako proces

Jeden z najbardziej uznanych psychologów zajmujących się tematyką przebaczania – prof. Everett L Worthington, wyodrębnił pięć etapów procesu przebaczania krzywd, dzięki którym można łatwiej sobie z nim poradzić. Na początku trzeba przywołać bolesne wspomnienia i zmierzyć się z pojawiającymi się w nas emocjami (być może będą nimi: złość, strach, smutek) – tylko tak będziemy w stanie przejść dalej. Kolejnym krokiem jest spojrzenie na zdarzenia z perspektywy tego, kto nas skrzywdził – jest to próba odczytania motywów, odkrycia obiektywnej przyczyny. Po tym warto sobie wyobrazić wszystkie te momenty, kiedy sami doświadczyliśmy daru wybaczenia, kiedy to nie my ale nam podawano rękę – przebaczanie bowiem to także dar dla samego siebie, dar wewnętrznego spokoju. Proces kończy sam akt przebaczenia – wybieramy formę (np. list, mail, rozmowę) i sposób w jaki je przekażemy (publicznie, zaufanej osobie).