Zaburzenia erekcji

Częstą przyczyną zgłaszania się pacjentów do poradni specjalistycznych jest zaburzenie erekcji. Może występować w każdym wieku. Terminem tym określa się wedle definicji WHO (World Health Organization) niemożność uzyskania lub utrzymania wzwodu prącia, koniecznego do odbycia satysfakcjonującego stosunku płciowego. U podłoża tej dysfunkcji leżeć mogą zarówno:

• czynniki biologiczne (te stanowią przeważającą grupę): choroby przewlekłe (cukrzyca, miażdżyca, tętniak aorty, nadciśnienie tętnicze, niewydolność krążenia, schorzenia neurologiczne [uszkodzenia nerwów, urazy rdzenia kręgowego, guzy uciskające na kanał rdzenia kręgowego], zabiegi operacyjne w okolicy narządów moczopłciowych, choroby endokrynologiczne (nadczynność tarczycy, zaburzenia regulacji hormonów z osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, nowotwory nadnerczy), substancje takie jak: alkohol, heroina, morfina oraz leki (przeciwdepresyjne, antyandrogeny, leki przeciwnadciśnieniowe), jaki i
• psychologiczne: konflikt w związku, nieumiejętność budowania głębokiej relacji, niska samoocena.

Proces leczenia opiera się o dokładną diagnostykę. Jeśli istnieje ewidentny czynnik biologiczny, to dąży się do jego wyeliminowania (np. uprawnienia krążenia, lepszej kontroli choroby przewlekłej, zmiany dawki lub rodzaju przyjmowanego leku). Stosuje się także preparaty farmakologiczne (zazwyczaj wydłużające możliwość odbywania stosunku – czyli przedłużające czas wzwodu) oraz zabiegi chirurgiczne (których celem jest usprawnienie krążenia w naczyniach penisa). W przypadku zaburzeń erekcji niezwykle ważna jest profilaktyka. Ogólna kondycja psychofizyczna wpływa na reakcje seksualne mężczyzn. Prawidłowa dieta (bogata w owoce i warzywa), odpowiednia waga, aktywność ruchowa, aktywność seksualna i pozytywne relacje w związku obniżają ryzyko wystąpienia zaburzeń erekcji.